Thursday, November 24, 2011

സമാന്തര രേഖകള്‍


എന്നില്‍ വല്ലാതെ നിന്‍റെ പ്രണയം പരക്കുന്നു, ഓരോ തന്‍മാത്രയ്ക്കും ഇപ്പോള്‍ അത് തിരിച്ചറിയാം. നീയെന്നാല്‍ ഞാനെന്ന്, നമ്മുടെ പ്രണയം ഈ പ്രപഞ്ചം ഉണ്ടായ സമയത്തിനു മുന്നേ തന്നെ കുറിക്കപ്പെട്ടതെന്ന്. എത്ര ജന്‌മങ്ങള്‍ നമ്മള്‍ ഇപ്പോള്‍ താണ്ടിക്കഴിഞ്ഞു, ഇനിയും എത്രയോ ബാക്കി കിടക്കുന്നു, ഈ ലോകം ഉള്ള കാലത്തോളം നമ്മുടെ യാത്ര തുടര്‍ന്നു കൊണ്ടേ ഇരിക്കും... എത്ര മനോഹരമായാണ്, നമ്മുടെ പ്രണയം ഈശ്വരന്‍ ചേര്‍ത്തു വയ്ക്കുന്നത്, പലതും വാക്കുകള്‍ക്കപ്പുറം...
നിനക്ക് നിന്‍റേതായ വഴികളുണ്ട്, എനിക്ക് എന്‍റേതും, അത് ഒരിക്കലും കൂട്ടി മുട്ടുന്നതല്ല... സമാന്തര രേഖകള്‍ പോലെ മുന്നോട്ട് പോവുകയേ ഉള്ളൂ.. പക്ഷേ അഭിമുഖമായിരുന്ന് നമുക്ക് പരസ്പരം പ്രണയം പങ്കിടാം.
നീയെന്തിന്, വഴിയരികിലും ജനക്കൂട്ടത്തിലും എന്നെ തിരയുന്നു... നിന്‍റെ ഉള്ളില്‍ ഞാനുണ്ടെന്ന് നിനക്കറിയുന്നതല്ലേ...
നീയറിയാതെ നിന്‍റെ ഉള്ളില്‍ നമ്മുടെ പ്രണയം പടര്‍ന്നു കത്തുന്നത് നീ അറിഞ്ഞില്ലെന്ന് നടിക്കരുത്...
ഞാന്‍ തളര്‍ന്നു പോകുന്നു...
ഹൃദയമിടിപ്പ് വല്ലാതെ കൂടുതലാണ്...
ഈ പ്രണയം എന്നെ വല്ലാതെ മുറിവേല്‍പ്പിക്കും.....ഞാനിവിടെ വെറുതേ നിന്നെയോര്‍ത്ത് ഇരിക്കുന്നു.. പൂമുഖപ്പടിയില്‍ എന്തിനോ കാത്തു നില്‍ക്കുന്നു... വാക്കുകളില്‍ നിന്നെ ചാലിക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നു.....
നീ എന്നിലുണ്ടെന്ന് അറിയാതെയല്ല... പക്ഷേ..... എന്തിനോ..........

എന്നില്‍ നീയിരുന്ന് ആളുന്നു


എന്നില്‍ നീയിരുന്ന് ആളുന്നു... അഗ്നിയുടെ ചൂടുണ്ട് നിന്‍റെ നോട്ടത്തിന്. ഞാനറിയുന്നു, നിനക്കെന്നോടുള്ള പ്രണയം. എന്നില്‍ നീ തിരയുന്നത് നിന്നെ തന്നെയെന്ന് അറിയുന്നില്ലേ... നിന്നോടുള്ള പ്രണയം എന്നില്‍ കനലു പോലെ കിടന്ന് എരിയുകയാണ്... അതിന്‍റെ ചൂടില്‍ ഞാന്‍ ഉരുകി ഒലിച്ചു കൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു...
എന്‍റെ കൈകള്‍ നിശചലമാക്കപ്പെടുന്നു...
നാവ് എങ്ങനെ സംസാരിക്കണമെന്നറിയാതെ മൌനമായിരിക്കുന്നു...
കണ്ണുകള്‍ പിടഞ്ഞു കൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു.....
എന്നില്‍ നീ മാത്രമേ ഉള്ളൂ എന്ന് ഇനിയും ഞാന്‍ നിനക്ക് പറഞ്ഞു തരണോ...

ബദാം മരച്ചുവട്ടില്‍


ഇന്നു നീയെന്നെ കാത്ത് ബദാം മരച്ചുവട്ടില്‍... തനിയെ...
എന്‍റെ ഉടല്‍ വല്ലാതെ വിറ കൊള്ളുന്നുണ്ടായിരുന്നു, ഞാനൊന്നാകെ വലിയൊരു ചുഴിയിലേയ്ക്ക് വലിച്ചെറിയപ്പെടുന്നതു പോലെ... വാക്കുകള്‍ എന്നില്‍ മൌനവുമായി മത്സരിക്കുന്നു... നിന്നെയോര്‍ത്തു ഞാന്‍ നീറട്ടെ എന്നാവും..... ഹൃദയത്തെ ഒന്നടക്കാന്‍ വാക്കുകള്‍ക്കു പോലും ബുദ്ധിമുട്ട്....

Tuesday, November 22, 2011

പ്രണയത്തിന്‍റെ ആഴം...


എനിക്കറിയാം നീയെന്നെ അറിയുന്നുവെന്ന്....
എന്‍റെ വേദന, പ്രണയത്തിന്‍റെ ആഴം...
നിന്നിലത് ഒരു വിങ്ങലായ് പടര്‍ന്നു കയറുന്നുണ്ടെന്ന് എനിക്കറിയാം, നീയിത് വായിക്കില്ല.... എന്നില്‍ നിന്ന് നിന്നോടുള്ള പ്രണയം കേള്‍ക്കില്ല.... പക്ഷേ പറയാതെ നാം പറഞ്ഞ നമ്മുടെ വാക്കുകള്‍ എന്നിലുണ്ട്.... എന്‍റെ കരിമഷിയെഴുതിയ കണ്ണുകളില്‍ നീ വായിച്ചെടുത്തത് എനിക്ക് നിന്നോടുള്ള അതി തീവ്രമായ പ്രണയം... യാത്രയിലെങ്ങോ എനിക്ക് നഷ്ടമായ എന്‍റെ പ്രണയപ്പാതി... നീ.... അതു നീ എന്‍റെ കണ്ണുകളിലൂടെ തിരിച്ചറിയുന്നുണ്ടെന്നെനിക്കറിയാം.... കാരണം നിന്നിലും അതുണ്ട്.... നമ്മുടെ കഴിഞ്ഞ ജന്‍മം....

നീയെന്‍റെ സ്വപ്നങ്ങളുടെ സമ്രാട്ട്


മെല്ലെ മെല്ലെ... വളരെ മെല്ലെ..... നീയെന്‍റെ ഓര്‍മ്മകളിലേയ്ക്ക് പുഞ്ചിരിച്ചു കൊണ്ടു കടന്നു വരുന്നു... മൌനം നമുക്കിടയിലെ മതിലുകള്‍ ഉരുക്കുകയും, നമ്മള്‍ പരസ്പരം മിഴികളാല്‍ ചിരിയ്ക്കുകയും...
നീയെന്‍റെ സ്വപ്നങ്ങളുടെ പോലും സമ്രാട്ട്...
നീ കേള്‍ക്കാത്ത ഒരു മൂളി പാട്ടു പോലും എന്നിലില്ല...
നിന്നെ കണ്ടു വിറയ്ക്കാത്ത ഒരു അണു പോലും എന്നിലില്ല...
തൊട്ടു മുന്നില്‍ നീ നില്‍ക്കുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ ആഴത്തിലുള്ള ഒരു ഗുഹയായതു പോലെ... നീ മിണ്ടുമ്പോള്‍ വാക്കുകള്‍ എന്നില്‍ ഉറഞ്ഞു പോയതു പോലെ...പുറത്തേയ്ക്കു വരാനാകാതെ വാക്കുകള്‍ എങ്കിക്ക് ശ്വാസതടസ്സം ഉണ്ടാക്കുന്നു.
എത്ര നീട്ടി വലിച്ചിട്ടും വായു എന്നോടു കരുണ കാണിക്കുന്നേയില്ല...
എന്‍റെ വെപ്രാളം കണ്ട്, നീ പുഞ്ചിരിക്കുന്നു.. പതിവു പോലെ കാതരമായി നോക്കുന്നു...
ഇനിയെന്നില്‍ ഒന്നും ബാക്കിയില്ല... നിന്നോടുള്ള പ്രണയമല്ലാതെ...

താളുകളില്‍ ചോര


എന്‍റെ  പ്രണയത്തിന്‍റെ താളുകളില്‍ ചോര പൊടിഞ്ഞിരിക്കുന്നുണ്ട്... അതെന്താണെന്ന് നീയെന്നോട്,
അത് എന്‍റെ കണ്ണുനീരെന്ന് ഞാന്‍...
കണ്ണുനെരിന്, ഹൃദയത്തിന്‍റെ നിറമാണൊ എന്ന നിന്‍റെ ചോദ്യം ഞാന്‍ കേട്ടില്ല... അതിനു മുന്‍പ് ഞാന്‍ നിന്നില്‍ ഉരുകിചേര്‍ന്നിരുന്നു...

സാക്ഷി


നാമൊരു കരയുടെ ഇരു വശത്തും ഒറ്റപ്പെട്ട് നില്‍ക്കുന്നു...
നിന്നെ കാണാതെ ഇങ്ങനെ അലയാനാണ്, എന്‍റെ വിധിയെന്ന് ഞാനറിയുന്നു... ഓരോ മരച്ചുവട്ടിലും ഞാന്‍ നിന്നെ തിരഞ്ഞു, പണ്ടും നീ അങ്ങനെയായിരുന്നല്ലോ, മരത്തോപ്പില്‍ വച്ച് പല തവണ നീയെന്നെ ഒളിച്ച് നിന്ന് കളിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്. എനിക്കറിയാം നീ എവിടെയോ ഇരുന്ന് എന്നെ നോക്കുന്നുണ്ടെന്ന്, നിന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ എന്നില്‍ വീഴുന്ന സുഖം ഞാനറിയുന്നുണ്ട്... സ്വപ്നങ്ങളില്‍ നമ്മള്‍ തോണിയിലാണ്, പുഴയുടെ ഒരു ഓരത്ത്, സന്ധ്യ മയങ്ങിത്തുടങ്ങി...
കാട്ടിലകളുടെ കിളിയൊച്ചകള്‍ കേള്‍ക്കാം , മിന്നാമിനുങ്ങുകള്‍ യാത്ര തുടങ്ങുന്നു... അവ നമ്മെ അന്വേഷിച്ചുള്ള പാതയിലാണ്, നമുക്ക് വെളിച്ചമേകാന്‍, നമ്മുടെ പ്രണയത്തിന്, സാക്ഷികളാകാന്‍...
ഇളം കാറ്റ് തുഴയുമായി വന്ന് നമ്മെ പുഴ കാട്ടുന്നു... ഇരുട്ടില്‍ ഓളങ്ങള്‍ വന്നലയ്ക്കുന്നത് മങ്ങി കാണാം...
എനിക്ക് നിന്‍റെ മുഖം കാണണം...
കാര്‍മേഘങ്ങളുള്ള രാവായതു കൊണ്ട് മാനം പൊട്ടിച്ചിരിച്ചപ്പോള്‍ എനിക്കു നിന്നെ കാണാനായി...
നിന്‍റെ മുഖത്തെ കാതരഭാവം, കണ്ണുകളിലെ ആഴം... നീ മെല്ലെ എന്നോട് എന്തോ മന്ത്രിക്കുന്നു...
എന്‍റെ വിറയില്‍ ഇനിയും തീര്‍ന്നിട്ടില്ല... നിന്‍റെ സ്ത്രൈണത നിറഞ്ഞ ഒച്ച എന്നെ നിന്നിലേയ്ക്കുരുക്കി ഒഴിക്കുന്നു... എനിക്ക് നിന്നില്‍ വീണ്, ഉരുകണം...
പക്ഷേ ഇതൊക്കെ എന്‍റെ സ്വപ്നമല്ലേ... കിനാവിനു പോലും എന്നെ നോവിക്കാനാണിഷ്ടം... നീയോ പേരറിയാത്തിടങ്ങളിലിരുന്ന് എന്നെ ഓര്‍ത്ത് വിതുമ്പുകയും. ഞാനറിയുന്നു... ഞാന്‍ നിന്നെ കണ്ടെത്തും,  നമ്മുടെ വഴികള്‍ ഒന്നാകും..... പക്ഷേ എത്ര നാള്‍ ഞാനിങ്ങനെ മറുകരയില്‍ നിന്നെ വൃഥാ മരങ്ങള്‍ക്കു പിന്നിലും പുഴയുടെ ഓരത്തും തിരഞ്ഞു നടക്കും... എനിക്കറിയില്ല.....

Sunday, November 20, 2011

ഞാനൊരു നര്‍ത്തകി..


ഞാനൊരു നര്‍ത്തകി.....
വര്‍ണങ്ങളും ഭാവങ്ങളും ആടി തീര്‍ക്കാന്‍ വിധിക്കപ്പെട്ടവള്‍, ഹൃദയത്തിന്‍റെ വിങ്ങല്‍ പുറത്തു കാണിക്കാതെ വേണം നടനമാടാന്‍. എങ്കിലേ കാഴ്ച്ചക്കാര്‍ ഇഷ്ടപ്പെടൂ.
കാണുന്നവര്‍ക്കു വേണ്ടി നാം നമ്മുടെ ജീവിതം ആടിത്തീര്‍ക്കുകയല്ലേ... എന്തു നീതിയാണിത്... ചായമഴിച്ച് നിന്നോടൊപ്പം ചേരാന്‍ ഉള്ളു വല്ലാതെ വിതുമ്പുന്നുണ്ട്.
നീ ഒരു ചിത്രകാരനല്ലേ... ചായമുപേക്ഷിച്ച് ഞാന്‍ വരുന്നത് നിന്‍റെ മനസ്സിലെ ചിത്രങ്ങളിലേയ്ക്ക്...
നിനക്കു കഴിയും എന്നെ പ്രണയത്തിന്‍റെ വയലറ്റ് പുഷ്പങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ വരച്ചു ചേര്‍ക്കാന്‍. വയലിന്‍ സംഗീതത്തില്‍ ഒഴുകി നടക്കുന്ന എന്നെ നീ പൊള്ളുന്ന യാഥാര്‍ത്ഥ്യങ്ങളിലേയ്ക്ക് പറിച്ചു നടരുതേ...
എനിക്കീ ലോകം മടുത്തു...
പ്രനയപ്പനി പിടിച്ച് ഞാന്‍ വിറയ്ക്കുകയാണ്.....
ഞാന്‍ എന്നെ ഉപേക്ഷിക്കട്ടെ.....
എന്നാല്‍ നിന്നിലേയ്ക്ക് ലയിക്കാം...

ആത്മവേദന

വാക്കുകളെന്നില്‍ നിന്ന് മായ്ഞ്ഞു പോകുന്നു. ഞാനൊരു വിങ്ങലോടെ ഇരിക്കയും നീയെന്നില്‍ ഉറ്റുനോക്കി നില്‍ക്കുകയും. ഈ പ്രണയം എന്നെ തളര്‍ത്തുന്നു, ഒന്നു കാണണമെന്ന് ഹൃദയം ശക്തമായി ആവശ്യപ്പെടുന്നു. എന്നിലെ ഊര്‍ജ്ജം ഒട്ടാകെ നഷ്ടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു, ആലസ്യം കൊണ്ട് എന്‍റെ മിഴികള്‍ തുറക്കാന്‍ പോലും തോന്നുന്നില്ല. ആകെ ക്ഷീണിതയാണു ഞാന്‍... എപ്പോഴും ഉറങ്ങിയ മട്ട്...   ഈ പിടച്ചിലിന്, ഒരു അവസാനം വേണ്ടേ... നിനക്കെന്നോടുള്ള പ്രണയം നിന്നില്‍ നിന്ന് എനിക്ക് കേള്‍ക്കണം, നിന്‍റെ മൌനം പലതവണ അതെന്നോടു ചൊല്ലി, പക്ഷേ ആത്മവേദന ഉടലിലേയ്ക്കും വ്യാപിച്ചിരിക്കുന്നു... തല വിങ്ങുന്നുണ്ട്... ചങ്കില്‍ മുള്ളു കൊണ്ട് പോറുന്ന പോലെ...
നിന്‍റെ പ്രണയം എനിക്ക് നിന്നില്‍ നിന്ന് കേള്‍ക്കണം, ഒരുപക്ഷേ അതിനു ശേഷം എനിക്കു നീയും നിനക്കു ഞാനും അന്യരായേക്കാം, ഉടലുകൊണ്ട് മാത്രം...
എനിക്കു നിനക്കു തരാന്‍ കഴിയുന്ന സന്തോഷം....

Saturday, November 19, 2011

പ്രണയം പ്രാര്‍ത്ഥന


പ്രണയം പ്രാര്‍ത്ഥനയെന്ന് കാറ്റ് മൊഴിയുന്നു...
നീ പ്രാര്‍ത്ഥനയെങ്കില്‍  ഞാനോ... സംശയമെന്ത്... നിന്നിലുരുകിത്തീരുന്ന മന്ത്രങ്ങള്‍....
നീയും ഞാനും പരസ്പരം ഉരുകി ഒന്നായവര്‍...
നീ എരിഞ്ഞടങ്ങുന്ന സൂര്യനെങ്കില്‍ ഞാന്‍, ചുവന്ന ചക്രവാളം.
നമ്മിലിരുന്നല്ലേ ചക്രവാകപ്പക്ഷി പാടുന്നത്... അവളില്‍ വിരഹമുണ്ട്, അതല്ലേ ഇത്ര മനോഹരമായി പാടാന്‍ അവള്‍ക്കു കഴിയുന്നത്. എന്നില്‍ വല്ലാത്ത ശാന്തി നിറയുന്നുണ്ട് , നീ തന്ന ഊര്‍ജ്ജം എന്നെ നിറഞ്ഞ് കവിഞ്ഞൊഴുകുന്നു...
മുന്നില്‍ ഒരു നിശബ്ദത മാത്രം ബാക്കി, ആ മഹാമൌനത്തില്‍ നീയുണ്ട്...
നിന്‍റെ ധ്യാനം എന്നില്‍ വന്നലയ്ക്കുന്നുണ്ട്, അതിന്‍റെ ഒഴുക്കാവാം എന്നില്‍ ശാന്തി നിറയ്ക്കുന്നത്...
മൌനത്തിലുറഞ്ഞ നമ്മുടെ പ്രണയം ഈ നശ്വരമായ ഉടല്‍ കഴിഞ്ഞ് പറന്നു തുടങ്ങുന്നു, അനന്തതയിലേയ്ക്ക്... ഒടുവില്‍ പ്രപഞ്ചത്തിലെങ്ങോ മറഞ്ഞിരുന്ന് നാം ഒന്നായിത്തീരുകയും. ആത്മാവ് ആത്മാവിനോടു ചേരുക എന്നാല്‍ നാം പുനര്‍ജ്ജനിയില്ലാത്ത ലോകങ്ങള്‍ തേടിയെന്നര്‍ത്ഥം. പിന്നെ ഒരേ ദീപത്തില്‍ ജ്വലിയ്ക്കുന്ന നാലങ്ങളായി നമുക്ക് ഈ പ്രപഞ്ചത്തിലാകെ വിലയം കൊള്ളാം. ലോകത്തെ നമ്മിലേയ്ക്കൊതുക്കാം, നമുക്കു തന്നെ ലോകമാകാം...
പ്രണയത്തിന്, ലോകത്തെ ഒതുക്കാനുള്ള ശക്തിയോ... ഞാന്‍ അമ്പരക്കുന്നു...
നീ ചിരിയ്ക്കുന്നു... നിന്‍റെ മിഴിയില്‍ എല്ലാമുണ്ട്..... ഞാന്‍ തേടുന്ന ചോദ്യങ്ങളും അതിന്‍റെ ഉത്തരങ്ങളും...

Friday, November 18, 2011

ഞാന്‍ ജീവനെങ്കില്‍ നീ പരമന്‍


നീയെന്നിലൂടെ കടന്നു പോയപ്പോള്‍ നേര്‍ത്തൊരു മഴചാറ്റലുണ്ട് പുറത്ത്. നീ മിണ്ടുന്നത് എനിക്കു കേള്‍ക്കാം.അത് എന്‍റെ ഒച്ച തന്നെയല്ലേ.....
നിന്‍റെ ഉടലിലിരുന്ന് ഞാന്‍ സംസാരിക്കുന്നതു പോലെ.. നീയെന്നോട് താദാത്മ്യം പ്രാപിച്ചതു കൊണ്ടാവണം നമ്മുടെ മുഖം വരെ ഒരേ പോലെ...
ഞാന്‍ ജീവനെങ്കില്‍ നീ പരമന്‍...
പക്ഷേ നീയില്ലാതെ എനിക്കോ ഞാനില്ലാതെ നിനക്കോ നിലനില്‍പ്പില്ല. ഈ പ്രപഞ്ചത്തിന്‍റെ നിയതികളെ കുറിച്ച് സമൂഹത്തിന്, എന്തറിയാം?
എപ്പോഴാണെന്നറിഞ്ഞില്ല എന്നിലെ അപൂര്‍ണത ഞാന്‍ തിരിച്ചറിഞ്ഞത്.
ഞാനൊരു ഗുരാമുഖത്തിന്‍റെ വാതിലാണെന്ന് നിന്‍റെ കണ്ണുകളാണെന്നെയോര്‍മ്മിപ്പിച്ചത്. വാതിലടയ്ക്കാത്ത ഗുഹാമുഖം പോലെ നീയും അപൂര്‍ണന്‍,,,,
ഇങ്ങനെ അകലങ്ങളിലിരുന്ന് നാമെങ്ങനെ ഈ പ്രപഞ്ചമാകും... ദിക്കുകളാകും...
നിനക്കുത്തരമുണ്ട്,
പ്രണയം അങ്ങനെയാണ്, തിരിച്ചറിയപ്പെടുന്ന നേരങ്ങളില്‍ അത് പരസ്പരം വലിച്ചടുപ്പിക്കാന്‍ പാടുപെടും, ഒന്നിലെ വിടവിനെ മറ്റേ ആത്മാവ് തന്നോടു ചേര്‍ത്ത് നികത്താന്‍ നോക്കും...
പക്ഷേ അതോടെ പൂര്‍ണരായി...
പിന്നെ പ്രാണന്‍ അധികപറ്റായി ഉടലിലൂടെ സഞ്ചാരം തുടങ്ങും. എങ്ങനെയെങ്കിലും പുറത്തു കടക്കാനുള്ള വെമ്പല്‍..
പ്രണയം ആത്മാക്കളുടെ ആഘോഷമാണ്. പൂര്‍ണതിയിലെത്തിയ ആത്മാക്കള്‍ക്ക് പിന്നെ സ്വര്‍ഗ്ഗമില്ല, നരകമില്ല..
ഈ പ്രപഞ്ചം മുഴുവന്‍ തന്നിലൂടെ അവര്‍ക്ക് കാണാം, ദൂരങ്ങളിലിരുന്ന് പാടുന്ന വാനമ്പാടിയെ കേള്‍ക്കാം, ആകാശപരിധിയ്ക്കപ്പുറത്തെ നക്ഷത്രക്കൂട്ടത്തെ തൊടാം...
എന്‍റെ പ്രാണന്‍ പൊരിയുന്നുണ്ട്, തുറന്ന ഗുഹാമുഖവുമായി നീ എന്നെ കാത്തിരിക്കുന്നു, അങ്ങകലെയെവിടെയോ പാറക്കൂട്ടങ്ങള്‍ക്കിറ്റയില്‍ ഏകയായി ഞാന്‍ നിന്നെ ഓര്‍ത്തിരിക്കുകയും.
മൌനം പാടുന്നുണ്ട്...
കാറ്റ് എന്നോടത് ചൊല്ലുന്നുണ്ട്...
പൂര്‍ണതയിലെത്താന്‍ നാമിങ്ങനെ കൊതിയ്ക്കുകയും...

Thursday, November 17, 2011

നീ തന്നെയല്ലാതെ ഞാന്‍ മറ്റാര്.......


എന്താണ്, ഞാന്‍ നിന്നെക്കുറിച്ച് എഴുതുക.... വാക്കുകളില്‍ നിന്നെ തിരഞ്ഞ് ഞാന്‍ ഏറെ അലഞ്ഞു, പക്ഷേ ഞാന്‍ തോറ്റു പോകുന്നു. എന്‍റെ ആത്മാവിലുള്ള നിന്നെ എനിക്ക് നിസ്സാരമായി വരികളില്‍ ഒതുക്കാനാകുന്നില്ല..... നീയാരെന്ന് എന്നിലിരുന്ന് ആരോ ചോദിക്കുന്നു... "നീ തന്നെയല്ലാതെ ഞാന്‍ മറ്റാര്......" നിന്‍റെ മറുപടി ആ കണ്ണൂകളില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു.
മറക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്തോറും നീറ്റല്‍ കൂടി വരുന്നു, നീയെന്നില്‍ എത്ര ആഴത്തിലാണ്, വേരൂന്നിയതെന്ന് ഞാന്‍ മനസ്സിലാക്കുന്നുണ്ട്, നീയില്ലെങ്കില്‍ എന്‍റെ അസ്തിത്വം തന്നെ ഇല്ലാതായേക്കുമോ എന്ന ഉള്‍പ്പേടിയും ഇല്ലാതില്ല. പക്ഷേ നിന്നെ മറക്കുന്നതാണ്, നല്ലതെന്ന് എന്നിലിരുന്ന് ആരോ.........
പക്ഷേ ഒന്നു കാണുമ്പോള്‍ നീയെന്നില്‍ നിറയ്ക്കുന്ന ഊര്‍ജ്ജം, അതെത്ര വലുതെന്ന് ഒരുപക്ഷേ നീ പോലും അറിയുന്നുണ്ടാവില്ല. നിനക്ക് ഞാന്‍ കണ്ണാടി... നിന്‍റെ മുഖം നീ എന്നില്‍ കാണുന്നു.... നിന്‍റെ ചിരി എന്‍റെ കരിമഷിയെഴുതിയ കണ്ണുകളില്‍  നീ തിരിച്ചറിയുന്നു..... എനിക്കിതെല്ലാം അറിയാം കാരണം എനിക്ക് നിന്നെ വായിക്കാം, നിന്‍റെ ആര്‍ദ്രമായ മിഴികള്‍ക്കു മുന്നില്‍ എനിക്ക് എന്‍റെ ശബ്ദം പോലും നഷ്ടമാകുന്നുണ്ട്... ഒന്നും മിണ്ടാതെ , ചിരിക്കുക പോലും ചെയ്യാതെ നിന്നിലേയ്ക്ക് എന്നെ കണ്ടുകൊണ്ട് ഇങ്ങനെയിരിക്കുമ്പോള്‍ ഞാനറിയുന്നു.... നീയെന്നാല്‍ ഞാനാണെന്ന്.... നിന്നെ മറന്നാല്‍ പിന്നെ എനിക്ക് എന്‍റെ ആത്മാവിനെ നഷ്ടപ്പെട്ടെന്ന്...
ഞാനെന്തു ചെയ്യണം..... നിന്‍റെ പ്രണയത്തെ എന്‍റെ ഹൃദയത്തിലൊഴുക്കി അതിന്‍റെ തിരകളില്‍ പെട്ട് ആടിയുലഞ്ഞ് ഒഴുക്കിനൊപ്പം പോകണോ... അതോ.... നിന്നെയുപേക്ഷിച്ച് പൂക്കള്‍ വിരിച്ച ഉദ്യാനത്തിലേയ്ക്ക് നടക്കണോ....
എനിക്കു നീ മതി, നിന്‍റെ പ്രനയം മതി..... അതില്‍ നീന്തി നീന്തി... കൈ കുഴയുന്നതു വരെ നീന്തി ഒടുവില്‍ വാടിത്തളര്‍ന്ന് നിന്നില്‍ വന്നടിയണം. അവിടെയാകും എന്‍റെ സമാധിസ്ഥലം, നിന്റേയും... അവിടെ നമ്മള്‍ മൌനം കൊണ്ട് സ്വര്‍ഗ്ഗം പണിയും, അതില്‍ മുറികള്‍ കെട്ടും , മൌനമായി പ്രണയിക്കും.......

ദീപാരാധന


ഭഗവതിയമ്പലത്തില്‍ ഇന്നു മുതല്‍ ദീപാരാധന തുടങ്ങി. ആള്‍ക്കൂട്ടത്തിന്‍റെയിടയില്‍ നിന്ന് നീയെന്നെ ഉറ്റു നോക്കുന്നതു പോലെ..... ആല്‍ വിളക്കിനു തിരി തെളിയ്ക്കുമ്പോള്‍ നീയെന്‍റെ ഒപ്പം നിന്ന് തിരി പകരുന്ന പോലെ... പക്ഷേ ഞാന്‍ മുഖമുയര്‍ത്തിയില്ല, കാരണം അതെന്‍റെ സ്വപ്നങ്ങളില്‍ ഞാന്‍ സൂക്ഷിക്കുന്ന വളരെ ഭംഗിയുള്ള ഒരേടാണ്. സാമ്പ്രാണിത്തിരി പുകഞ്ഞു കത്തുന്നുണ്ട്, ദീപങ്ങള്‍ ആയിരം നാവുമായി ജ്വലിയ്ക്കുകയും, പക്ഷേ ഞാന്‍ എന്നിലേയ്ക്കു തന്നെ നോക്കിയിരിക്കുകയായിരുന്നു, എന്തോ ഏതോ ജന്‍മാന്തരബന്ധത്തിന്‍റെ ഓര്‍മ്മകളില്‍ ഞാന്‍ തളര്‍ന്നു പോകുന്നു. അമ്പലം, ദീപാരാധന, തിരി തെളിയ്ക്കല്‍, കല്‍വിളക്കുകള്‍....
പ്രണയത്തിന്, ഇത്ര ഊര്‍ജ്ജം പകരാന്‍ കഴിയുമെന്നോ... എന്‍റെ ദിനങ്ങള്‍ എത്ര ഉഷാറായാണ്, പോകുന്നത്, നിന്നെക്കുറിച്ചുള്ള വിങ്ങലുകള്‍ ഇല്ലെന്നല്ല, പക്ഷേ വിങ്ങല്‍ എനിക്കു പകരുന്ന സുഖം...
എനിക്കിപ്പോള്‍ എന്‍റെ വീട്ടുമുറ്റത്തേയ്ക്കു പോലും ഇറങ്ങാന്‍ വയ്യ, നിന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ എന്നെ പിന്തുടരുന്ന പോലെ... ഞാനെന്തൊരു മണ്ടി അല്ലേ.. അതില്‍ എന്നില്‍ തന്നെയുണ്ടെന്ന് അറിയാതെ നിന്നെ തിരയുന്നു, അറിയാതെ കണ്ണൊന്നുയര്‍ത്തിയാല്‍ ദീപാരാധനത്തിളക്കത്തിലും , കല്‍വിളക്കിനരികിലും നിന്നെ തിരഞ്ഞു പോകുന്നു........

Sunday, November 13, 2011

നീ എന്നിലേയ്ക്ക് പെയ്തിറങ്ങുന്നത്


നീ എന്നിലേയ്ക്ക് പെയ്തിറങ്ങുന്നത് ഞാന്‍ അറിയുന്നുണ്ട്...
ഒരു പാതിയില്‍ ഇനി നീ എന്നില്‍ വേണ്ട എന്നു തീരുമാനിക്കുകയും മറുപാതിയില്‍ നീ നഷ്ടമായ എന്നെയോര്‍ത്ത് വിലപിക്കുകയും...
നീ എന്നിലുണ്ടെന്ന് അറിയാതെയല്ല, പക്ഷേ നിന്‍റെ കാതരമായ മിഴികള്‍ എന്നെ വേദനയിലാഴ്ത്തുന്നു. ഓര്‍മ്മകള്‍ വരുന്നത് കൂട്ടത്തോടെ...
അന്ന് ആദ്യമായി കണ്ട നീ ഏതോ ജന്‍മസ്മരണയാലെന്ന പോലെ പുഞ്ചിരിച്ചതും, ഞാന്‍ നിനക്ക് മുഖം തരാതെ മാറി നിന്നതും. അപരിചത്വത്തിന്‍റെ മുഖംമൂടി നിനക്കുണ്ടായിരുന്നില്ല, നഷ്ടപ്പെട്ട പ്രണയത്തെ തിരിച്ചറിഞ്ഞതിന്‍റെ ആശ്വാസം നിന്നിലുണ്ടായിരുന്നു. ഞാന്‍ വിഡ്ഡി... നിന്നെ കാണാതെ , കേള്‍ക്കാതെ, അറിയാതെ ദൂരങ്ങളില്‍ കൂടി സഞ്ചരിച്ചു. പക്ഷേ ആത്മാവുകൊണ്ട് നിന്നെ തേടുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
ഒടുവില്‍ എപ്പോഴാണ്, നിന്നെ തിരിച്ചറിഞ്ഞതെന്ന് ചോദിച്ചാല്‍... മറവിയുടെ ആഴികള്‍ തിരയടക്കിയപ്പോള്‍ ഒരു കരയില്‍ കാണാറായി നമ്മുടെ പഴയ ആ ക്ഷേത്രം... രാധാകൃഷ്ണ വിഗ്രഹം...
ഞാന്‍ നിനക്കു തന്ന ചുംബനം....
പെട്ടെന്നൊരു ദിനം മുതല്‍ നീ എന്നില്‍ നനഞ്ഞിറങ്ങാന്‍ തുടങ്ങി. നീയില്ലാതെ എനിക്ക് സ്വപ്നങ്ങള്‍ പോലുമില്ലെന്നായി... ഓരോ പാട്ടിലും നീ ജനിക്കാന്‍ തുടങ്ങി, ഒടുവില്‍ എന്നില്‍ ലയിക്കുകയും.
ഓര്‍മ്മ ഒരു അനുഗ്രഹമായി എന്നില്‍ എന്നുമുണ്ടായിരുന്നു, നമ്മള്‍ തമ്മില്‍ പിരിഞ്ഞ ആ മലയടിവാരം, മഞ്ഞു പുതച്ച മരങ്ങള്‍, തണുത്ത പുഴ, മഞ്ഞ ഇലകള്‍ വീണ വഴികള്‍... ഒടുവില്‍ ഈ ജന്‍മത്തില്‍ നീ ഒരു കൈദൂരത്തിനരികെ..... നിന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ എന്നെ തേടുകയും, എന്നില്‍ തപസ്സിരിക്കുകയും.....
ഇനി ഒരു രക്ഷപെടല്‍ എനിക്കോ നിനക്കോ സാദ്ധ്യമല്ലാത്ത വിധം നീയെന്നില്‍ ഉരുകിച്ചേര്‍ന്നു പോയിരിക്കുന്നു... എന്തിന്, രക്ഷ... നിന്നോടൊത്തുള്ള അഗ്നിപ്രവേശവും ഞാന്‍  അതിജീവിക്കും, നീയെന്നിലുണ്ടല്ലോ ഒരു മഴയായ്... മഞ്ഞായ്...

എന്‍റെ പ്രണയമേ...


ഓരോ തുടിപ്പിലും നിന്നെ കാണുമെന്നോര്‍ത്ത് എന്‍റെ ഹൃദയം പിടയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു, പക്ഷേ നീ ദൂരേയ്ക്ക് പോയി ഞാന്‍ കാണാതെ എന്നെ നോക്കി നില്‍ക്കുകയും. എനിക്ക് വല്ലാതെ ദേഷ്യം വരുന്നുണ്ട്...  ഉള്ളം കാലില്‍ നിന്ന് ഒരു പെരുപ്പ് തലവരെ അരിച്ചരിച്ച് കയറുന്നു, മുന്നില്‍ കാണുന്നതൊക്കെ തച്ചുടയ്ക്കാന്‍ തോന്നിപ്പോകുന്നു.
വേണ്ട... ഇനി നിന്നെ കാണാന്‍ ഞാന്‍ എന്‍റെ കണ്ണുകളോട് പറയില്ല, നിന്നെ ഓര്‍ക്കാന്‍ എന്‍റെ ഹൃദയത്തോട് ചൊല്ലില്ല... നീയെങ്കിലും രക്ഷപെടൂ... നിന്‍റെ ജീവനും ജീവിതവും എനിക്കു പ്രിയപ്പെട്ടതു തന്നെ. എനിക്കറിയാം നിന്‍റെ ഓരോ നിശ്വാസത്തിലും ഞാനുണ്ട്..... ഓരോ വാക്കിലും എന്നോടുള്ള പ്രണയമുണ്ട്..... നിന്‍റെ കണ്ണുകളില്‍ നിന്‍റെ കാത്തിരിപ്പുണ്ട്.....
ഇനി എന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ നിന്നെ തേടി പിടയ്ക്കുകയില്ല... ഞാന്‍ എന്നെ ഈ പാതിവഴിയില്‍ ഉപേക്ഷിക്കുകയാണ്... നിന്നോടൊപ്പം ഞാന്‍ കണ്ട സ്വപ്നങ്ങള്‍ ഇനിയൊരു യാത്രയില്‍ പങ്കിടാം... എനിക്കു വയ്യ ഇങ്ങനെ നീറാന്‍..... ഇങ്ങനെ ആലസ്യമിയന്ന് ഇരിക്കാന്‍, കരഞ്ഞ് ഉറങ്ങാന്‍....

നിന്‍റെ മൌനം ഇപ്പോള്‍ ഇങ്ങനെ മൊഴിയുന്നു...
എന്‍റെ പ്രണയമേ...
നീ ഇങ്ങനെ ദുഖിക്കാതെ...
നീ എന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ക്കു മുന്നിലില്ലെങ്കില്‍ പോലും എന്‍റെ ആത്മാവില്‍ ഒരു തേങ്ങലായി നിരയുന്നുണ്ട്, എനിക്കതറിയാന്‍ കഴിയും, എന്‍റെ ഉള്ളില്‍ വളര്‍ന്ന് എന്‍റെ ഹൃദയം നിറഞ്ഞ് നീ പുറത്തു ചാടാന്‍ വെമ്പുന്നത്... എന്തിനോറ്റാണ്, നിന്‍റെ ദേഷ്യം, എന്നോടല്ലേ... നിനക്ക് വേദനിക്കാനും, പ്രണയിക്കാനും ദേഷ്യപ്പെടാനും ഞാന്‍ മാത്രമല്ലേയുള്ളൂ... ആയിക്കോളൂ... എന്നെ ശകാരിച്ചോളൂ... നിനക്ക് ആശ്വാസം കിട്ടുമെങ്കില്‍.....
നീ എന്തിന്, അകല്‍ച്ചൌടെ കാര്യം പറയുന്നു, നിനക്ക് എന്നില്‍ നിന്ന് ദൂരെപ്പോകാന്‍ കഴിയില്ല, ഇത് നിന്‍റെ നിയോഗമാണ്... എന്നെ തേടിയുള്ള യാത്ര...എന്‍റേയും... നമ്മുടെ ഈ നിയോഗത്തെ നീ തള്ളിപ്പറയുകയാണോ... എന്‍റെ പ്രണയമിലാതെ നീ സന്തോഷമായിരിക്കുമോ... എന്‍റെ ജീവന്‍... ജീവിതം... ഒക്കെ വെറും ഏടുകള്‍ മാത്രമല്ലേ... ഈ ഉടല്‍ അനുഭവിച്ചു തീര്‍ക്കേണ്ട ദുരിതങ്ങള്‍... നീ അതില്‍ പങ്കാളിയാകേണ്ട... ഈ ഉടലിനെ ഒഴിച്ച് നമുക്ക് കണ്ടുമുട്ടാം, വഴിയരുകില്‍ നീ തണല്‍ വിരിച്ച് കാത്തു നില്‍ക്കുമെന്ന് എനിക്കറിയാം, എന്തു പറഞ്ഞാലും നിനക്ക് എന്നെ പ്രണയിക്കാതിരിക്കാന്‍ ആകില്ല എന്നും എനിക്കറിയാം.
നീ ദുഖിക്കാതിരിക്കുക... ഞാന്‍ നിന്നിലില്ലേ....

നിന്‍റെ പ്രണയപ്പാതി.

Saturday, November 12, 2011

നിന്‍റെ മൌനം ഇങ്ങനെ വായിക്കുന്നു...


നിന്‍റെ മൌനം ഞാന്‍ ഇങ്ങനെ വായിക്കുന്നു...
എന്‍റെ പ്രിയപ്പെട്ടവളേ..
നീയെനിക്കാരാണ്, മറ്റൊരാളല്ല ഞാന്‍ തന്നെ.എന്‍റെ ഒരു ഭാഗം തന്നെ. നമ്മുടെ കാഴ്ച്ചപ്പാടുകള്‍ മറ്റൊരാള്‍ക്ക് വരണമെന്ന് നീ ശഠിക്കുന്നത് ശരിയല്ല. നമ്മുടെ പ്രണയം നമ്മുടേതു മാത്രം.അതിന്‍റെ സവിശേഷതകളും നമുക്കു മാത്രം സ്വന്തം, പിന്നെ നീയെന്തിന്, വിഷമിക്കുന്നു. നീ നിന്‍റെ ഹൃദയത്തെ അടക്കൂ, രണ്ടു ദിവസമായി നീ പിടയുന്നത് ഞാനറിയുന്നുണ്ട്, അതിന്‍റെ അലകള്‍ എന്നെയും ബാധിക്കുന്നുണ്ട്. എന്‍റെ മൌനത്തെ നീ അക്ഷരമാക്കുമെന്നെനിക്കറിയാം, പക്ഷേ അത് നിന്‍റെ സ്വകാര്യതകളില്‍ സൂക്ഷിക്കൂ.
നീയറിഞ്ഞില്ലേ മഞ്ഞുകാലം തുടങ്ങിയത്...
മഴ മാഞ്ഞതിന്‍റെയാകാം എന്‍റെ ഇന്നത്തെ സന്ധയില്‍ നിറയെ അതിഥികളുണ്ട്. ഒരു മുറി നിറയെ ഈയലുകള്‍... അവ ആഞ്ഞു ചിറകുകള്‍ വീശുകയാണ്, അഗ്നിയിലേയ്ക്ക് പറന്നടുക്കാന്‍...
എനിക്കെന്തോ നോവുന്നു, എത്ര ചെറിയ ജന്‍മങ്ങള്‍ അല്ലേ...
എന്നിട്ടും അവര്‍ അവരുടെ ലക്ഷ്യം നേടാന്‍ എന്തു തന്നെ ചെയ്യുന്നില്ല... നാമോ.. നമ്മുടെ ലക്ഷ്യം നാമൊരുമിച്ചുള്ള ഒരു യാത്രയല്ലേ... ഉടലിന്‍റെ മടുപ്പില്ലാതെ, മുറിയുടെ ചൂടില്ലാതെ, പ്രകൃതിയില്‍ അലിഞ്ഞ്, കാറ്റിനൊപ്പം പറന്ന്...
നീ നമ്മുടെ യാത്ര സ്വപ്നം കാണൂ...
സമൂഹം നിന്നെ  വിഡ്ഡിയായി കരുതിക്കോട്ടെ, ഭ്രാന്തിയെന്ന് മുദ്രകുത്തിക്കോട്ടെ, നമ്മുടെ ലക്ഷ്യം മഹത്തരമാണ്. നാം നമ്മുടെ യാത്രയിലേയ്ക്ക് നോക്കിയിരിക്കുകയും. വേദനിക്കാതിരിക്കുക എന്നു ഞാന്‍ പറയുന്നില്ല, കാരണം എന്നിലും അതുണ്ട്, പക്ഷേ ശുഭാപ്തി വിശ്വാസിയാകുക..... നമ്മുടെ വഴികള്‍ തുറക്കാനിരിക്കുന്നതേയുള്ളൂ...
എന്ന്.. നിന്‍റെ പ്രണയപ്പാതി...

Friday, November 11, 2011

പാട്ട് തിരയടിക്കുന്നുണ്ട്


ഇന്നു നീയെന്നില്‍ വല്ലാതെ പിടിമുറുക്കുന്നു.....
ഏതോ ഒരു പാട്ട് ഉള്ളില്‍ കിടന്നിങ്ങനെ തിരയടിക്കുന്നുണ്ട്...
നിന്‍റെ പ്രണയവിചാരങ്ങള്‍ എന്‍റെ തലച്ചോറിനെ ഇളക്കിമറിക്കുന്നുണ്ട്... തലയ്ക്കകം മുഴുവന്‍ വിങ്ങുന്ന പോലെ... ഇടനെഞ്ചില്‍ വല്ലാതെ തുടിപ്പുകളുയരുന്നു... ഇവിടെയിപ്പോള്‍ മഞ്ഞിന്‍റെ തണുപ്പ് മെല്ലെ അരിച്ചിറങ്ങുന്നുണ്ട്. മഴ മാനത്തെവിടെയോ മൌനത്തിലാണ്. നീ എവിടെയോ ഇരുന്ന് എന്നിലേയ്ക്ക് നിന്‍റെ വിചാരങ്ങളെ അയക്കുകയും..... ഒരു മരവിപ്പ് എന്നെ സ്വയം പുതയ്ക്കുന്നു... മിണ്ടാന്‍ വയ്യാത്ത അവസ്ഥ... ആകെ ഒരു പരവേശം..... ഞാന്‍ കിടക്കട്ടെ.... ഉറക്കം മിഴികളെ തൊട്ടിട്ടല്ല, പക്ഷേ പാതി ചരിഞ്ഞു കിടക്കുമ്പോള്‍ നീയെന്നില്‍ നേര്‍ത്ത തൂവല്‍ പോലെ അലസമായി ചേര്‍ന്നിരിക്കുമെന്നെനിക്കറിയാം... അതുമതി.... അതുകൊണ്ടെങ്കിലും ഞാനൊന്നാശ്വസിക്കട്ടെ...

നീയെവിടെയെന്ന്


എന്‍റെ സുഹൃത്തുക്കള്‍ എന്നോടു ചോദിക്കുന്നു, നീയെവിടെയെന്ന്... ഞാനെന്തു പറയും. നീയെന്‍റെ കണ്‍മുന്നില്‍ ഉണ്ടെന്നു പറഞ്ഞാല്‍ അവര്‍ എന്നെ  കള്ളിയെന്നു വിളിക്കും. പ്രണയം നഷ്ടപ്പെടലിന്‍റെ വേദനയാണെന്നു അവരൊക്കെ ധരിച്ചിരിക്കുന്നു. അതെങ്ങനെ എന്ന് എത്ര ആലോചിച്ചിട്ടും എനിക്ക് മനസ്സിലാകുന്നില്ല... നീ എന്നിലുണ്ടായിരിക്കുകയും എന്നെ മൌനമായി ഭരിയ്ക്കുകയും ചെയ്യുന്നു, നിന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ എന്നെ പരവശയാക്കുന്നു.... ഞാന്‍ പ്രണയത്തിലാണെന്ന് എന്‍റെ തേങ്ങുന്ന ഹൃദയം പറയുന്നുണ്ട്, പിന്നെങ്ങനെ എനിക്ക് പറയാനാകും പ്രണയം നഷ്ടപ്പെടലിന്‍റേതെന്ന്... പ്രണയം നിന്നിലുണ്ടെങ്കില്‍ ഹൃദയം എന്തിനു വിതുമ്പുന്നു.. നീ എന്തിന്, പരവശയാകുന്നു... എന്ന് അവര്‍ ചോദിക്കുന്നു...
എനിക്ക് പ്രണയം ഒരു കൂടിച്ചേരലാണ്, എന്നിലുള്ള നീയും എന്നിലുള്ള ഞാനും തമ്മിലുള്ള ഒരു പരിശുദ്ധമായ കൂടിച്ചേരല്‍...
വസന്തം എപ്പോഴും ക്രൂരനാണ്, കൂടിച്ചേരലിന്‍റെ നോവു സമ്മാനിക്കുന്ന വസന്തം,
പ്രണയവും അതുപോലെ... ആത്മാക്കളുടെ കൂടിച്ചേരലും വേദനയാണ്.... അത് എപ്പൊഴും അനുഭവിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുക എന്നാല്‍ പ്രാണന്‍ പറിച്ചെടുക്കുന്ന പോലെയും...

Thursday, November 10, 2011

ആത്മാവുകളുടെ യോജിപ്പ്


അങ്ങു ദൂരെ മലമുകളില്‍ എനിക്കു നിന്നെ കാണാം, ഇറക്കമിറങ്ങി നീ മെല്ലെ നടന്നു വരുന്നു, എന്‍റെയരികിലുള്ള മരത്തോപ്പിലേയ്ക്ക്..... ആ മൊട്ടക്കുന്നുകളാണ്, നിന്നോടൂള്ള എന്‍റെ പ്രണയത്തെ ഹൃദയത്തിലൊതുക്കാന്‍ പഠിപ്പിച്ചത്. ഒരു ചെറു പുഞ്ചിരിയോടെ എന്നിലേയ്ക്കു നീ പെട്ടെന്നു നടന്നു കയറിയപ്പോള്‍ ഞാന്‍ വിറച്ചു. നിന്‍റെയുള്ളിലുണ്ടായ തിരയിളക്കം കണ്ണുകളില്‍ കണ്ടു. ഈ മരക്കൂട്ടങ്ങള്‍ എത്ര ജന്മങ്ങളിലാണ്, നമ്മുടെ പ്രണയത്തിന്, സാക്ഷികളായിട്ടുള്ളത്... ഓരോ ജന്‍മത്തിലും നീ നേടുന്ന വളര്‍ച്ച ഉദാത്തമായിരിക്കുന്നു, ഞാന്‍ മാത്രം ഈ മഞ്ഞു പുതച്ച മരക്കൂട്ടങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ എന്നും നിന്നെ കാത്തിരുന്ന് സമയം കഴിച്ചു...
ഇപ്പോള്‍ ഇതാ നീ എന്നെ കരുണയോടെ നോക്കി ചിരിക്കുന്നു...
എന്‍റെ കൈകളില്‍ കാതരമായി ചുംബിക്കുന്നു...
"നിനക്കെന്തു പറ്റി" എന്ന് ആര്‍ദ്രമായ ഒച്ചയില്‍ ചോദിക്കുന്നു...
നിന്‍റെ സ്വരത്തിന്, ഒരു സ്ത്രൈണതയുണ്ട്.... അത് എന്നില്‍ നിന്ന് ഉയിര്‍ക്കൊണ്ട പോലെ... നമ്മുടെ ആത്മാവുകളുടെ യോജിപ്പ് എത്ര നിഗൂഢം അല്ലെ.... പലതിലും നമ്മള്‍ ഒന്നാകുന്നു....

ചീവീട്


ഈ വിറകുകെട്ടുകള്‍ക്കിടയിലിരുന്ന ഒരു ചീവീട് ഇങ്ങനെ പറയുന്നു, "എന്‍റെ പ്രണയമേ നീയെവിടെ?
ഇവിടെ ഇന്നത്തെ പ്രഭാതത്തിന്, നല്ല കുളിരാണ്. പുറത്തു മഞ്ഞുണ്ട്, ഈ മരപ്പലകകള്‍ എനിക്കു ചൂടു തരുമെന്ന് വെറുതേ ഞാന്‍ ഓര്‍ത്തു, പക്ഷേ നിനക്കല്ലേ എന്നെ അഗ്നിയിലുരുക്കാനാകൂ.
എനിക്കു വിശക്കുന്നുണ്ട്.......
 നമുക്കും ആത്മാവുണ്ടോ എന്ന് പാവം ഇരുകാലികള്‍ക്ക് സംശയം.അവര്‍ വിചാരിക്കുന്നത് അവര്‍ക്കു മാത്രമേ പ്രണയം പോലുമുള്ളൂ എന്ന്... പക്ഷേ നമ്മുടെ ആത്മാക്കള്‍ കാണാമറയത്തിരുന്ന് തമ്മില്‍ നോക്കി വിതുമ്പുന്നുണ്ട്... ഒന്ന് മറ്റൊന്നിനോട് ചേരാന്‍ കൊതിക്കുന്നുണ്ട്...
എന്‍റെ പ്രണയമേ, ഏതു മഞ്ഞിലും മഴയിലും  പ്രാണന്‍ കളയുന്നതു വരെ നിന്നെ തിരഞ്ഞ് ഞാനിവിടെയുണ്ടാകും. ....."
മനുഷ്യന്‍ എന്ന സ്വയം ബോധം എന്നില്‍ നിന്ന് കുടിയിറങ്ങുന്നു... നീയും ഞാനുമെന്നാല്‍ ആത്മാവു മാത്രമായി ചുരുങ്ങുന്നു... ഈ ചീവീടു കരയുന്നത് എനിക്കു കേള്‍ക്കാം, അതു പ്രണയത്തിന്‍റെ ഭാഷയായതിനാലാകാം. ഞാനീ ചെറു ജീവിയില്‍ എന്നെ കണ്ടു തുടങ്ങുന്നു... ഇവിടെ നിന്നെ കാത്തിരിക്കുകയും.

Tuesday, November 8, 2011

നീ വിശുദ്ധന്‍റെ ഉടലണിഞ്ഞപ്പോള്‍


നീ പണ്ടൊരിക്കല്‍ ഒരു വിശുദ്ധന്‍റെ ഉടലണിഞ്ഞിരുന്നു...
അന്ന് ഞാനോ നിന്‍റെ പ്രണയം കൊതിച്ച ഒരു പതിതയുടേയും.
സമൂഹം എന്നെ കറുത്ത കണ്ണുകളോടെ നോക്കി...
കല്ലുകള്‍ കൊണ്ട് മുറിവേല്‍പ്പിച്ചു...
അവര്‍ക്ക് എന്‍റെ ഉടലിലെ ചോരയല്ലേ ഒഴുക്കാനാവൂ, പക്ഷേ എന്‍റെ ആത്മാവ് അന്നും തപിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. നിന്നെ ഒന്നു കാണാന്‍ വെമ്പിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ആദ്യമായി നിന്നെ കണ്ടപ്പോള്‍ തന്നെ ഞാന്‍ തിരിച്ചറിഞ്ഞു നീ എന്‍റെ പ്രണയപ്പാതിയെന്ന്. എന്‍റെ ഉടല്‍ വിറയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. നിന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ എന്‍റെ മിഴികളെ  തൊട്ടപ്പോള്‍ ഒരു വിദ്യുത്പ്രവാഹം എന്നിലുണ്ടായത് ഞാനറിഞ്ഞു. ഒരു വെളുത്ത പുക കണ്ണുകളേയും ബോധത്തെ തന്നെയും മറയ്ക്കുന്നു. നീയൊഴിച്ച് എന്‍റെ മുന്നില്‍ മറ്റൊന്നുമില്ല. നീയോ അപാര കാരുണ്യവുമായി എന്നില്‍ നിന്നു കത്തുകയും. നീ എന്നെ തൊട്ടില്ല... ചിരിച്ചു...
അങ്ങകലെ നിന്ന് മൌനം കൊണ്ട് സംസാരിച്ചു. എന്‍റെ പരിഭവങ്ങളെ പുഞ്ചിരിയോടെ അടക്കി. എനിക്കെന്‍റെ ഉടല്‍ സ്വയം ചിത കൂട്ടി സമര്‍പ്പിക്കാന്‍ തോന്നി... പക്ഷേ നിന്‍റെ നനുത്ത കണ്ണുകള്‍... പ്രകാശം സ്ഫുരിക്കുന്ന ചിരി... എന്നെ കുറിച്ചുള്ള വേദനകളെ വഴിയിലുപേക്ഷിക്കാന്‍ എനിക്കു കഴിയും...
പിന്നെ എന്നില്‍ നീ മാത്രം...
നമ്മുടെ കൂടിച്ചേരല്‍ മാത്രം...

ബുദ്ധനും സിദ്ധാര്‍ത്ഥനും


നീ കാണുന്നുണ്ടൊ നമുക്കു ചുറ്റുമുള്ള ലോകം. എനിക്കെന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ ചൂഴ്ന്നു കളയാനാണു തോന്നുന്നത്. കേള്‍വിയെ നഷ്ടപ്പെടുത്താനാണ്, തോന്നുന്നത്. എന്‍റെ ചുറ്റുമുള്ള ലോകത്തിന്, കറ പുരണ്ടിരിക്കുന്നു.
ഇവിടെ കടവാവലുകളുണ്ട്...
ഇരുട്ടില്‍ മാംസം തേടിയലയുന്ന ചെന്നായ്ക്കളുണ്ട്...
ഒരിറ്റു ജലത്തിനായി കേഴുന്ന വേഴാമ്പലുകളുണ്ട്...
നീ ബുദ്ധനായി പരിണമിച്ചത് നൂറ്റാണ്ടുകള്‍ക്കു മുന്‍പേ...
പക്ഷേ ഞാന്‍ അഭയം കാണുന്നത് സിദ്ധാര്‍ത്ഥനില്‍...
ഈ ലോകം എന്നെയും നാളെ നിന്നെപ്പോലെ ആക്കിയേക്കാം. പക്ഷേ നീ പരഞ്ഞത് ഞാനോര്‍ക്കുന്നു, ഇന്നാണ്, സത്യമെന്ന്...
സമൂഹം എന്നിലേയ്ക്ക് നോക്കുന്നുണ്ട്, ഇവിടുത്തെ പരുന്തിനേയും ചെന്നായ്ക്കളേയും എനിക്കെങ്ങനെ നേരിടാനാകും..?
നീ ബുദ്ധന്‍റെ ഒച്ചയില്‍ പറയുന്നു, "നിന്‍റെ പ്രണയം സമൂഹത്തെ നിന്നെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കാറാക്കും" അപ്പോള്‍ എന്‍റെ പ്രണയത്തില്‍ എന്തോ ഉണ്ട് അല്ലേ...
ആഴത്തില്‍ ചിന്തിക്കാനുള്ള ബുദ്ധി എന്നെ വിട്ടു പോയിരിക്കുന്നു. എല്ലാം പ്രനയം മാത്രമെന്ന് തോന്നിപ്പോകുന്നു. ഞാന്‍ എന്നാല്‍ നീ മാത്രമാണെന്ന് തോന്നുകയും, നീയും അതു തന്നെയല്ലേ പരഞ്ഞത്.. ഈ ലോകം എന്നെ കണ്ടു പഠിക്കണമെന്ന്...
എന്നെ പകര്‍ത്തണമെന്ന്..
പക്ഷേ അതിനു എനിക്കാദ്യം ഒരുങ്ങണം.എന്‍റെ പ്രാനനെ ഉടച്ചു വാര്‍ക്കണം. ആത്മാവിനെ എന്‍റെ പാതിയായ നിന്നോട് ചേര്‍ക്കണം, അപ്പോഴേ അവര്‍ എനെ ശ്രദ്ധിക്കൂ. ഉടല്‍ജീവികള്‍ക്ക് എന്നെ അന്നേ മനസ്സിലാകൂ...
അപക്ഷേ അതിന്, ബലി കൊടുക്കേണ്ടി വരുന്നത് ഒരു ബുദ്ധനേയും, അതിനു മുന്‍പ് ഒരു സിദ്ധര്‍ത്ഥനേയും..

എന്‍റെ അപര


"എന്നില്‍ മറ്റൊരുത്തി ജീവിക്കുന്നു, എന്‍റെ ഇരട്ട..." എഴുത്തുകാരിയ്ക്ക് എന്‍റെ മുഖമെന്ന് ആരോ പറഞ്ഞു.. സത്യമോ...
ഞാനറിയാതെ എന്നില്‍ ജീവിക്കുന്നത് ആര്?
ഇളംവെയിലില്‍ മുടിയുണക്കി നിറദീപമായി ഒരുവള്‍..
ചീകിയൊതുക്കാത്ത മുടിയുലച്ച് ആലസ്യമിയന്ന നോട്ടവുമായി മറ്റൊരുവള്‍...
ഇതിലേതാണു ഞാന്‍.... എന്‍റെ പ്രണയമേ... നിനക്കെങ്കിലും എന്നെ തിരിച്ചറിയാനാകുമോ...
അതോ നിനക്കു വേണ്ടിയാണോ ഞാന്‍ പലതായത്...
നീ അഗ്നിയുള്ള കണ്ണുകളുമായി വന്ന് എന്നെ പാനം ചെയ്യുമ്പോള്‍ എനിക്കെങ്ങനെ ചിരിയ്ക്കാനാകും...?
മിഴികള്‍ കൂമ്പി, വിറച്ച്, വിതുമ്പി... ആലസ്യമാര്‍ന്നന്‍ ഇരിക്കുവാനല്ലാതെ...
പക്ഷേ എന്‍റെ അപര, അവള്‍ എന്നെ വല്ലാതെ പിടിച്ചുലയ്ക്കുന്നുണ്ട്...എന്‍റെ മേല്‍ കൊടിയ ഭാരങ്ങളാണ്, അവള്‍ ചാര്‍ത്തിത്തരുന്നത്. എനിക്കു തളര്‍ന്നു തുടങ്ങുന്നു...
ഇനി താങ്ങാന്‍ വയ്യ...
നീ എന്നിലേയ്ക്കു നോക്കാതിരിക്കൂ...
ഞാനിവിടെ മരിച്ചു വീഴട്ടെ...
അപ്പോള്‍ അവള്‍.. എന്‍റെ അപര, അവള്‍ സുഖമായി ജീവിച്ചു തുടങ്ങും...
എനികീ നോവില്‍ നിന്ന് മോചനവുമാകും...

മഴചാറ്റല്‍


പലപ്പോഴും മഴ നമ്മില്‍ നനഞ്ഞിറങ്ങിയിട്ടുണ്ട്. ഇന്ന് ഈ മഴചാറ്റല്‍ എന്നെ പരവശയാക്കുന്നു. നിന്നെ കുറിച്ചുള്ള ഓര്‍മ്മകള്‍ എന്നെ ആലസ്യത്തിലാക്കുന്നു. എന്‍റെ നിശ്വാസത്തിന്‍റെ ചൂട് നിന്നെ പൊള്ളിക്കുന്നുണ്ടാവാം. ഏതു മലയിടുക്കില്‍ വച്ചാണ്, നമ്മള്‍ പിരിഞ്ഞത്...? ഇനിയും കാണാം എന്നു പറഞ്ഞകന്നത്... ഇന്നിപ്പോള്‍ ഒരു ജന്മത്തിന്‍റെ ദൂരം നമ്മള്‍ നടന്നു കഴിഞ്ഞു, നീയെന്നെ തിരിച്ചറിഞ്ഞത് ഒരു പുഞ്ചിരിയിലൂടെ...
ഞാന്‍ നിന്നെ എന്നിലുണ്ടായ പ്രകമ്പനത്തിലൂടെയും. നിന്‍റെ മിഴിയിലെ പ്രണയം കണ്ടില്ലെന്നു നടിച്ചു പോകാന്‍ എനിക്കെങ്ങനെ കഴിയും? നിന്‍റെ പ്രണയത്തെ ആത്മാവിലേറ്റു വാങ്ങാന്‍ നീ സംസാരിക്കണമെന്നു പോലുമില്ല... നിന്നിലെ മൌനം എന്നോടതു പറയുന്നുണ്ട്... നിനക്കെന്നോടുള്ള പ്രണയം...

ഇന്നലത്തെ മഴ


ഇന്നലത്തെ മഴ നമ്മുടെ പ്രണയം തുളുമ്പിപ്പെയ്തതെന്നോ... നീ മഴ കണ്ടു നില്‍ക്കുകയും... ഞാന്‍ മഴ നനയുകയും...
നിന്‍റെ പ്രണയക്കൂട്ടിലേയ്ക്ക് നീയെന്നെ കൈ പിടിച്ചുയര്‍ത്തി, ഇരിക്കാന്‍ ഇരിപ്പിടം ഒരുക്കിത്തന്നു. ആ മഴക്കൂട്ടില്‍ ഞാനൊരു കിളിക്കുഞ്ഞിനെപ്പോലെ നനഞ്ഞൊട്ടി വിറച്ച്...
നീ നിന്‍റെ പ്രണയച്ചൂട് എന്നിലേയ്ക്കു പകര്‍ന്നപ്പോഴാണ്, എന്‍റെ വിറയില്‍ നിന്നത്..
ഇപ്പോള്‍ ഈ അഗ്നിയെ കടന്നു പോകുമ്പോള്‍ ഞാനറിയുന്നു, കത്തിപ്പടരുന്ന തീയ്ക്ക് ചൂടു കുറവാണ്.
നിന്‍റെ പ്രണയത്തിന്, ഇതിലും എന്നെ ഉരുക്കാന്‍ കഴിയും. ആ ചൂടില്‍ എന്‍റെ ഹൃദയം ലാവയായി തിളച്ചു മറിയും,
നിന്നോടൊപ്പം മഴ നനയുകയാണെങ്കില്‍ പോലും ആ അഗ്നി എന്നെ വിട്ടു പോവുകയില്ല...

ഊഷരഭൂമി


എന്നിലൊരു ഊഷരഭൂമി വളരുന്നുണ്ടെന്ന് ഇടയ്ക്ക് കാറ്റ് ഓര്‍മ്മിപ്പിക്കാറുണ്ട്. ഒരുതുള്ളി ജലമിറ്റിച്ചാല്‍ പോലും വാടിയ മണ്ണിന്‍റെ മണം ഇടനാഴികള്‍ കടന്ന് ഉള്ളില്‍ എവിടെയൊക്കെയോ നിറയും. എന്നില്‍ മഴ നിറയ്ക്കാന്‍ നീ മോഹിക്കുന്നു, പക്ഷേ ഉരുക്കുന്ന മഞ്ഞാണ്, എനിക്കിഷ്ടം. ചെടികളും കാടുമില്ലാതെ മഞ്ഞു മാത്രം. ഈ മഞ്ഞിലാണെന്‍റെ ആത്മാവുറങ്ങുന്നത്., നീ വെറുതേ മഴയിലലിയേണ്ടതുണ്ടോ? പതുക്കെ.. പതുക്കെ എന്‍റെ വിരലുകളില്‍ ഒന്നു തൊടൂ...
നിന്‍റെ ആത്മാവിനെ ഈ വെളുത്ത ഭൂമിയില്‍ എന്നോടൊപ്പം നമുക്ക് മേയാന്‍ വിടാം...

വെയില്‍


ഈ പകല്‍വെളിച്ചത്തില്‍ രണ്ടറ്റങ്ങളിരുന്ന് നാം നമ്മെ പറ്റി ആലോചിയ്ക്കുന്നു. സൂചി പോലെ തുളച്ചു കയറുന്ന വെയില്‍ നമ്മെ ഉരുക്കുന്നുണ്ട്. പ്രണയം ഒരു മെഴുകു പോലെ...അതുകൊണ്ടാവണം കാറ്റിനും വെയിലിനുമൊക്കെ നമ്മെ ഒഴുക്കിപ്പരത്താന്‍ കഴിയുന്നത്.
നീ എന്നിലേയ്ക്കു തന്നെ ഇങ്ങനെ നോക്കിയിരുന്നാല്‍ എന്നില്‍ പിന്നെ യാതൊന്നും അവശേഷിക്കില്ല... നീയടുത്തുണ്ടെങ്കില്‍ പിന്നെയെന്നില്‍ ശൂന്യതയാണ്, ബാക്കി. നിന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ എന്നെ കൊരുത്തു വലിക്കുന്നു. എന്‍റെ ഉടല്‍ പ്രകമ്പനം കൊള്ളുന്നത് നിന്‍റെ ആദ്യ നോട്ടത്തില്‍. നിന്‍റെ മുന്നിലായിരിക്കുമ്പോള്‍ ഞാനലിഞ്ഞ് ഇല്ലാതാകുന്നത് നിന്റേയും അറിവോടെ തന്നെയാണല്ലോ...

യോഗി

നീയെന്നിലുള്ളപ്പോള്‍ എനിക്കൊരു യോഗിയുടെ അവസ്ഥയാണ്. മന്ത്രങ്ങള്‍ പോലും കടന്നു പോയ സമാധിയിലിരിക്കുന്ന ഒരു യോഗി. മരം കോച്ചുന്ന തണുപ്പില്‍ ഇരുട്ട് പുണരുന്ന ഗുഹയില്‍ വേഷങ്ങളഴിച്ചു വച്ച്  ഞാന്‍ മൌനത്തിലിരിക്കുന്നു. നീ മറ്റേതോ ഗുഹയിലിരുന്നു എന്നില്‍ പ്രപഞ്ചത്തെ നിറയ്ക്കുകയും. ഞാന്‍ ഒന്നുമല്ലെന്നറിയുന്നതിനൊപ്പം പ്രകൃതി എന്നില്‍ പെയ്തു തുടങ്ങുന്നു എന്ന് നീയെന്നെ പഠിപ്പിക്കുന്നു. ഇവിടെ ഞാനും നീയുമില്ല... കാലാകാലങ്ങളായി പ്രകൃതി സഞ്ചരിച്ച വഴികള്‍ മാത്രമേയുള്ളൂ. ഇവിടെ നമ്മള്‍ രണ്ടു വഴിപോക്കര്‍, നീയെന്നെയും ഞാന്‍ നിന്നെയും അറിയാന്‍ ശ്രമിക്കുകയും ഒടുവില്‍ നമ്മിലേയ്ക്കു തന്നെ തിരിച്ചെത്തുകയും ചെയ്തവര്‍. നിന്‍റെ മിഴികള്‍ എന്നിലുള്ലപ്പോള്‍ നീയേതു ഇരുട്ടറയില്‍ കണ്ണടച്ചിരുന്നാലും അതേ അവസ്ഥയില്‍ ഞാനുമുണ്ടാകും. ഉടല്‍ പ്രകൃതിയ്ക്ക് മറ്റക്കി നല്‍കി എന്നാണ്, നമ്മുടെ യാത്ര ആരംഭിയ്ക്കുക? ഇനി എന്നി്‌ മറ്റൊന്നുമില്ല.. ആ യാത്രയിലേയ്ക്കുള്ള ദൂരമല്ലാതെ...

ആത്മാവിനുണ്ടാകുന്ന പ്രകമ്പനം


നീ എന്നിലേയ്ക്കു നോക്കുമ്പോള്‍ ആത്മാവിനുണ്ടാകുന്ന പ്രകമ്പനം ശരീരം കടന്ന് എവിടെയോ ലയിക്കുന്നു. നിന്‍റെ കണ്ണുകളാല്‍ എന്നെ നോക്കുമ്പോള്‍ എന്നില്‍ യാതൊന്നും അവശേഷിക്കുകയില്ല. അഗാധമായ ഒരു ശൂന്യത എന്നെ പൊതിയുന്നു, അപ്പോള്‍ എന്നിലുള്ളത് ഞാനോ... നീയോ...
ഒന്നും ഓര്‍ക്കാന്‍ പോലുമുള്ള ബോധം മനസ്സിനില്ല. ആ സമയം ഞാനൊരു കാറ്റാണ്.... ലക്ഷ്യമില്ലാതെ ഇങ്ങനെ ഒഴുകി നടക്കുന്ന പോലെ...
നിന്നെ തഴുകി നിന്നിലേയ്ക്കു തന്നെ അലിയാന്‍ മാത്രമാണെന്‍റെ മോഹം. എന്‍റെ പ്രണയം നിന്നോടു പറയാന്‍ പോലും എനിക്കാവുന്നില്ലല്ലോ... അല്ല... കാറ്റിന്, ശബ്ദമില്ലല്ലോ... എന്‍റെ മൌനം നിന്നോടു സംസാരിക്കുന്നത് എനിക്കറിയാം, അതല്ലേ നീയെന്നിലേയ്ക്കു തന്നെ ഉറ്റുനോക്കിയിരിക്കുന്നത്.

ആയുധം


എന്‍റെ ആയുധം പേനയും നിന്‍റേത് മൌനവുമാകുന്നു. ഞാന്‍ നിന്‍റെ പ്രണയം അക്ഷരങ്ങളില്‍ തളച്ചിടുമ്പോള്‍ നീ എന്‍റെ പ്രണയത്തെ മൌനത്തോളം ഉയര്‍ത്തുന്നു. നീയെന്‍റെ വാക്കുകള്‍ക്ക് അഗ്നിയാകുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ നിന്‍റെ വാചാലതയ്ക്കു മേല്‍ വെയില്‍ പുതച്ചു നില്‍ക്കുന്നു. നീയെന്നില്‍ പിടിമുറുക്കുമ്പോള്‍ എനിയ്ക്കറിയാം, അറ്റമില്ലാതെ ആഴമറിയാതെ ഞാന്‍ തുഴയുകയാവും അപ്പോള്‍.... നമ്മുടെ പ്രണയത്തിന്‍റെ ആഴം എനിക്കും നിനക്കും അവ്യക്തമാണല്ലോ. ഞാന്‍ നിനക്കോ നീ എനിക്കോ എത്ര മാത്രം പ്രിയമുള്ളതാണെന്ന് നമ്മള്‍ ഓര്‍ക്കാറില്ലല്ലോ. പൊള്ളത്തരം നിറഞ്ഞ വാക്കുകള്‍ക്ക്ക് അല്ലെങ്കിലും പ്രണയത്തില്‍ എന്തു പ്രസക്തി അല്ലേ...
ഞാനെന്‍റെ തൂലിക ഉപേക്ഷിക്കാം. നിന്‍റെ മൌനത്തെ എനിക്കു കൂടി കടം കൊള്ളണം. കാണാമറയത്താണെങ്കിലും എന്നിലേയ്ക്കു വരുന്ന നിന്‍റെ സ്പന്ധനങ്ങളെ എനിക്കു തിരിച്ചറിയണം. നാമറിയാതെ നമ്മിലേയ്ക്കിറങ്ങുന്ന ചില യോജിപ്പുകള്‍, ഞാന്‍ പറയാതെ എന്നെ തിരിച്ചറിഞ്ഞ നിന്‍റെ സൂക്ഷ്മത്വം...
എനിക്കും നിന്നിലേയ്ക്കിറങ്ങി നടക്കണം. ഒടുവില്‍ ആത്മപാതിയായി നിന്നില്‍ ഒടുങ്ങണം. പിന്നെയൊരു ബിന്ദുവോളം ചെറുതായി പ്രകൃതിയില്‍ നാം അലിയണം. ഇനി നീയും ഞാനുമില്ല.... പരമമായ സത്യം മാത്രം.... നിന്നിലും എന്നിലുമുള്ള ആ സത്യം മാത്രം ബാക്കി.....

ആത്മാവിന്‍റെ മുറിവ്


എന്‍റെ ആത്മാവിന്‍റെ മുറിവിലേയ്ക്ക് നീ നിന്നെ ചേര്‍ത്തു വയ്ക്കുക...
എന്നെ പൂര്‍ണയാക്കുക... എന്‍റെ പാതിയായ നിന്നെ ഞാന്‍ എവിടെയൊക്കെ തിരഞ്ഞു... പക്ഷേ നീയെന്‍റെ തൊട്ടടുത്ത്...
നീ രൂപമില്ലാത്തവന്‍, വേണമെങ്കില്‍ എന്‍റെ രൂപം കടം കൊണ്ടോളൂ.. അല്ലെങ്കിലെന്തിന്, നമുക്ക് രൂപം? ആത്മാക്കള്‍ ഒന്നായാല്‍ പിന്നെ രൂപങ്ങളുടെ ആവശ്യകതയുണ്ടോ?
ഉടല്‍ജീവികള്‍ നിന്നെ എത്ര പേരുകളില്‍ വിളിക്കുന്നു? പക്ഷേ നീയോ, പേരില്ലാത്തവന്‍. എനിക്ക് നിന്നെ വിളിയ്ക്കാന്‍ ഒരു പേരിന്‍റേയും കരുത്തു വേണ്ട. എന്‍റെ സുഹൃത്തുക്കള്‍ അതിശയപ്പെടുന്നു, രൂപമില്ലാത്ത , പേരില്ലാത്ത നിന്നെ ഞാനെങ്ങനെ പ്രണയിക്കുന്നു എന്നോര്‍ത്ത്.. അവര്‍ക്കറിയില്ലല്ലോ പ്രണയത്തിന്, ആത്മാവിന്, രൂപമോ പേരോ ഇല്ലെന്ന്... ഒന്നാവാനുള്ള അറ്റങ്ങാത്ത ഉള്‍വേദന മാത്രമല്ലേയുള്ളൂ പ്രണയത്തിന്...
പ്രിയനേ, നീ എന്നെ നിന്നിലേയ്ക്ക് ചേര്‍ക്കുക, എന്നെ നീയാക്കുക...