Sunday, October 23, 2011

വരികള്‍ നഷ്ടപ്പെടുന്നു......

നിന്നെ ഞാന്‍ ഇവിടെ ഈ വഴിയില്‍ ഉപേക്ഷിക്കുകയാണ്.....നിന്‍റെ കണ്ണുകളുടെ ഭാരം എന്നെ വല്ലാതെ തളര്‍ത്തുന്നു. നീ പറയൂ എന്നു മുതലാണ്, നീ എന്നിലേയ്ക്ക് നോക്കി തുടങ്ങിയത്? ഞാന്‍ കാണുമ്പൊഴൊക്കെ വിടര്‍ന്ന നിന്‍റെ ചിരിയും  നനുത്ത എന്നാല്‍ തീക്ഷ്ണമായ കണ്ണുകളും എന്നെ വല്ലാതെ മോഹിപ്പിക്കാറുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷേ നിന്നെ വെറുക്കാന്‍ പഠിക്കുകയായിരുന്നു ഞാന്‍, ഇപ്പോള്‍ മനസ്സിലാകുന്നു നീയെന്നാല്‍ വറ്റാത്ത കടല്‍ പോലെയും, സുഗന്ധമുള്ള പൂക്കള്‍ പോലെയുമാണെന്ന്. നിന്‍റെ അലയാഴിയില്‍ എന്നെ ഒതുക്കാന്‍ കൊതിച്ച് എന്‍റെ വരവും കാത്തിരിക്കുന്നു എന്നുമറിയാം, പക്ഷേ എനിക്കു വയ്യ... വഴിയിലുപേക്ഷിക്കുകയാണു ഞാന്‍ നിന്നെ..... എന്നിലെ നിന്‍റെ നിഴലിനെ എങ്ങനെ പിടിച്ചകറ്റും എന്നെനിക്കറിയില്ല...
അത്രയ്ക്ക് നീയെന്നില്‍ വേരുകളാഴ്ത്തി നില്‍ക്കുന്നു. എന്നിലെ മൌനത്തിന്, ഇനി മുതല്‍ നിറങ്ങള്‍ നഷ്ടപ്പെടുകയാണ്, എനിക്കറിയാം... നീയെന്നിലുണ്ടെങ്കിലല്ലേ എനിക്ക് നിറങ്ങളുള്ളൂ, സംഗീതമുള്ളൂ...
എല്ലാം എന്‍റെ ഒടുങ്ങാത്ത മോഹങ്ങളുടെ ബാക്കിപത്രം.
ഇനിയുള്ളത് യാത്രപറച്ചിലാണ്, നിന്‍റെ കണ്ണുകളില്‍ നോക്കി ഞാന്‍ യാത്രയാകുന്നു എന്ന് ഉറക്കെ പറയണം, നീ തളരരുത്... എനിക്ക് നിന്‍റെ ജീവിതവും പ്രധാനമാണ്...
ഇനി ഈ ഉരുകല്‍ എനിക്കു മാത്രം സ്വന്തം. നീ നഷ്ടപ്പെട്ട വേദനയില്‍ ഞാന്‍ നീറും. നീറി നീറി ഞാന്‍ പശ്ചാത്തപിക്കും. പക്ഷേ വയ്യ ഇനി വയ്യ നിന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ കാണാന്‍ എനിക്കു വയ്യ.. അത് എപ്പോഴും എന്നെ തിരയുന്നു എന്നെനിക്കറിയാം. ആള്‍ക്കൂട്ടത്തിനിടയിലും നിന്‍റെ ഏകാന്തതയിലും അത് എനിക്ക് കൂട്ടിനുണ്ടാകും എന്നുമറിയാം, പക്ഷേ വയ്യ... നീ വേദനിക്കരുത്.... എനിക്കു നിന്നെ മറക്കുകയേ നിവൃത്തിയുള്ളൂ... നിന്‍റെ വേദന കൂടി കാണാന്‍ വയ്യ... ഞാന്‍ വേദനിച്ചോളാം ഞാന്‍ മാത്രം..............

No comments:

Post a Comment