എന്നാണ്, നമ്മള്‍ ആദ്യമായി കാണുന്നത്…
മറ്റേതോ ജന്‍മത്തിന്‍റെ ഏതൊക്കെയോ കല്‍പ്പടവുകളില്‍ വച്ചാണെന്നു തോന്നുന്നു… അന്നും നീ ഇതുപോലെ, നനവൂറുന്ന കണ്ണുകളും, നനുത്ത പുഞ്ചിരിയും.
എന്നോടു ക്ഷമിക്കൂ, എനിക്കു വയ്യ നീ എന്നു പറയാന്‍. പ്രണയം രണ്ടല്ല ഒന്നാണെങ്കില്‍ നമ്മളും ഒന്നല്ലേ,പിന്നെന്തിനു നീ…ഞാന്‍…
പ്രണയം സ്വാര്‍ത്ഥതയാണെന്ന് നീ പറയുമോ?
ഒരുപക്ഷേ ആവാം നിന്നെ എന്‍റെ പേരിട്ടു വിളിക്കാനാണ്, എനിക്കിഷ്ടം.
ഞാനും എന്നിലെ ഞാനും, ആത്മാവും ഈശ്വരനും പോലെ ഒന്നായ്ച്ചേര്‍ന്നു പോയിരിക്കുന്നു.
നെഞ്ചിലൊരു വേദന… ഹൃദയം വിങ്ങിപ്പിടയുന്ന പോലെ…
ഇതാണോ പ്രണയത്തിന്‍റെ സുഖം?
പണ്ടാരോ തന്ന ഓട്ടോഗ്രാഫിലെ വരികള്‍ എന്നേത്തേടി വരുന്നു,
“പൂപ്പാത്രത്തിലെ പുത്തനിലകള്‍
തുറന്നിട്ട ജനാല
ധ്യാനിയ്ക്കുവാനൊരു പുസ്തകം
സ്നേഹിക്കുന്ന ഒരാളുടെ കരം,
ഇത്രയും മതി ജീവിതം അര്‍ത്ഥപൂര്‍ണ്ണമാകാന്‍”
എഴുതിയആള്‍ സ്വന്തം ഹൃദയം കീറിമുറിച്ച് വാക്കുകളെ കൊന്നൊടുക്കി അപ്രത്യക്ഷനായിരിക്കുന്നു.
നീലമഷി തന്ന വരികള്‍ ഹൃദയത്തിലേറ്റു വാങ്ങിയ ഞാനോ കീറിമുറിയ്ക്കാന്‍ ഹൃദയം പോലുമില്ലാതെ നിന്റെ ഹൃദയം കടം കൊണ്ട് ജീവിതം തീര്‍ക്കുന്നു.
ഇന്നു പകല്‍ ഞാന്‍ ഒരുപാട് കരഞ്ഞു.,നിന്നോടുള്ള പ്രണയം എന്‍റെ ഹൃദയം കവിഞ്ഞ് ഒഴുകുന്നു,ഒടുവില്‍ പുഴയാകുന്നു, കടലാകുന്നു,ഒരവസാനവുമില്ലാതെ ഒഴുക്കു മാത്രം.
എനിക്കു സഹിക്കുവാന്‍ വയ്യ പ്രണയത്തിന്‍റെ തീവ്രവേദന . നാം രണ്ടായിരുന്നെങ്കില്‍…
എന്‍റെ ഹൃദയം എന്നില്‍ ഇരുന്നിരുന്നെങ്കില്‍,എനിക്കു വേദനിയ്ക്കുമായിരുന്നോ…
പക്ഷേ ആത്മാവിനും ഈശ്വരനും രണ്ടായിരിക്കാന്‍ കഴിയുമോ..
ഒരിക്കലുമില്ല…
അതുപോലെ എനിക്കും നിന്നില്‍നിന്ന് അടരാന്‍ കഴിയില്ല,
മെഴുകു പോലെ നിന്റെ പ്രണയത്തില്‍ വീണുരുകാനല്ലാതെ മറ്റൊന്നിനും എന്നേക്കൊണ്ടു കഴിയില്ല
മറ്റേതോ ജന്‍മത്തിന്‍റെ ഏതൊക്കെയോ കല്‍പ്പടവുകളില്‍ വച്ചാണെന്നു തോന്നുന്നു… അന്നും നീ ഇതുപോലെ, നനവൂറുന്ന കണ്ണുകളും, നനുത്ത പുഞ്ചിരിയും.
എന്നോടു ക്ഷമിക്കൂ, എനിക്കു വയ്യ നീ എന്നു പറയാന്‍. പ്രണയം രണ്ടല്ല ഒന്നാണെങ്കില്‍ നമ്മളും ഒന്നല്ലേ,പിന്നെന്തിനു നീ…ഞാന്‍…
പ്രണയം സ്വാര്‍ത്ഥതയാണെന്ന് നീ പറയുമോ?
ഒരുപക്ഷേ ആവാം നിന്നെ എന്‍റെ പേരിട്ടു വിളിക്കാനാണ്, എനിക്കിഷ്ടം.
ഞാനും എന്നിലെ ഞാനും, ആത്മാവും ഈശ്വരനും പോലെ ഒന്നായ്ച്ചേര്‍ന്നു പോയിരിക്കുന്നു.
നെഞ്ചിലൊരു വേദന… ഹൃദയം വിങ്ങിപ്പിടയുന്ന പോലെ…
ഇതാണോ പ്രണയത്തിന്‍റെ സുഖം?
പണ്ടാരോ തന്ന ഓട്ടോഗ്രാഫിലെ വരികള്‍ എന്നേത്തേടി വരുന്നു,
“പൂപ്പാത്രത്തിലെ പുത്തനിലകള്‍
തുറന്നിട്ട ജനാല
ധ്യാനിയ്ക്കുവാനൊരു പുസ്തകം
സ്നേഹിക്കുന്ന ഒരാളുടെ കരം,
ഇത്രയും മതി ജീവിതം അര്‍ത്ഥപൂര്‍ണ്ണമാകാന്‍”
എഴുതിയആള്‍ സ്വന്തം ഹൃദയം കീറിമുറിച്ച് വാക്കുകളെ കൊന്നൊടുക്കി അപ്രത്യക്ഷനായിരിക്കുന്നു.
നീലമഷി തന്ന വരികള്‍ ഹൃദയത്തിലേറ്റു വാങ്ങിയ ഞാനോ കീറിമുറിയ്ക്കാന്‍ ഹൃദയം പോലുമില്ലാതെ നിന്റെ ഹൃദയം കടം കൊണ്ട് ജീവിതം തീര്‍ക്കുന്നു.
ഇന്നു പകല്‍ ഞാന്‍ ഒരുപാട് കരഞ്ഞു.,നിന്നോടുള്ള പ്രണയം എന്‍റെ ഹൃദയം കവിഞ്ഞ് ഒഴുകുന്നു,ഒടുവില്‍ പുഴയാകുന്നു, കടലാകുന്നു,ഒരവസാനവുമില്ലാതെ ഒഴുക്കു മാത്രം.
എനിക്കു സഹിക്കുവാന്‍ വയ്യ പ്രണയത്തിന്‍റെ തീവ്രവേദന . നാം രണ്ടായിരുന്നെങ്കില്‍…
എന്‍റെ ഹൃദയം എന്നില്‍ ഇരുന്നിരുന്നെങ്കില്‍,എനിക്കു വേദനിയ്ക്കുമായിരുന്നോ…
പക്ഷേ ആത്മാവിനും ഈശ്വരനും രണ്ടായിരിക്കാന്‍ കഴിയുമോ..
ഒരിക്കലുമില്ല…
അതുപോലെ എനിക്കും നിന്നില്‍നിന്ന് അടരാന്‍ കഴിയില്ല,
മെഴുകു പോലെ നിന്റെ പ്രണയത്തില്‍ വീണുരുകാനല്ലാതെ മറ്റൊന്നിനും എന്നേക്കൊണ്ടു കഴിയില്ല
No comments:
Post a Comment