Thursday, May 31, 2012

അദ്വൈതമെന്ന് ചിലര്‍ ...

പ്രണയം ഒരു വീഞ്ഞു പോലെ, ഊര്‍ജ്ജത്തിന്‍റെ പരകോടിയില്‍ നീ ഒരു ചൈതന്യമായി തുളുമ്പി എന്നില്‍ വിലയിക്കുന്നു.
അലച്ചിലിന്‍റെ ഓര്‍മ്മകളില്‍ നിനക്ക് എന്നെ നഷ്ടമാകുന്നുവോ?
ഒരു വാക്കിന്‍റെ നഷ്ടം നിന്നില്‍ എത്ര ആഴത്തില്‍ പതിക്കാനാണ്?
പക്ഷേ ആ വരിയുടെ ആഴം എന്നെ നിറയ്ക്കും. പ്രണയം പരന്ന് എന്നെ ലോകത്തോളമുയര്‍ത്തും.
നീ സ്വയം പഴമയില്‍ ഇടം തേടുന്നു.. ആത്മപാതയില്‍ എന്നേ നിന്നോടൊപ്പമുണ്ടെന്നറിയാതെ എന്നെ നീ വിദൂരതയില്‍ നിന്നു മാത്രം കാണുന്നു.
ആയിക്കോളൂ, ഈ നിശബ്ദതയെ ഇപ്പോള്‍ ഞാന്‍ ഇഷ്ടപ്പെട്ടു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു...
ഞാനും മൌനത്തില്‍ എന്നെയൊതുക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നു... 
പലപ്പോഴും പരാജയത്തിന്‍റെ വക്കോളം ചെന്നിട്ട് നിന്നെ നോക്കി അതിലോലമായി മന്ദഹസിച്ച് ഉള്ളില്‍ നേര്‍ത്തൊരു നോവു പേറി അനാദിയായ ആ നാദത്തിലേയ്ക്കു തന്നെ ഒടുവില്‍ മടക്കം. 
ആ നാദത്തിന്, എന്നെ ധ്യാനത്തിലാക്കാന്‍ കഴിയും ആ ലോകത്ത് എപ്പോഴും പകല്‍ മാത്രം, നീണ്ടു പരന്നു കിടക്കുന്ന ആഴമുള്ള കാട്... എന്‍റെ മനസ്സു പോലെ...
അവിടെവിടെയോ നീ................
അതോ എന്‍റെ തോന്നലോ...
എന്നില്‍ തന്നെയുള്ള ഒന്ന് എങ്ങനെ മറ്റൊന്നില്‍ .........
ഞാന്‍ മറന്നു,... നീയും ഞാനും ഒന്നാകുമ്പോള്‍ ഈ പ്രപഞ്ചമാകെ നമ്മെ തന്നെ കണ്ടാലും അതിശയിക്കാനില്ല..... 
അത് അദ്വൈതമെന്ന് ചിലര്‍ ...
എനിക്കിത് പ്രണയം .... നിന്നോടുള്ള അതി തീവ്രമായ പ്രണയം....

No comments:

Post a Comment