എത്ര നാള്‍ നിനക്ക് നിശബ്ദനായി തുടരാനാകും? എനിക്കറിയില്ല.
ഓരോ നിമിഷത്തിലും ഞാനുരുകി തീര്‍ന്നു കൊണ്ടിരിക്കുക തന്നെ. എങ്കിലും മൌനത്തിന്, ഒരു സുഖമുണ്ട്...
മെഴുകുതിരിയായി തെളിഞ്ഞ് മെഴുകായി മാറുന്നതിലല്ല, അഗ്നിപര്‍വ്വതമായി തിളച്ച് ലാവയായി ജ്വലിക്കുന്നതിലാണ്, പ്രണയത്തിന്‍റെ ദീപ്തതലം.
പക്ഷേ അതിന്‍റെ ആഴം സൃഷ്ടിക്കുന്ന മരവിപ്പ് ആത്മാവിനെ കടന്ന് പോകുന്നു. ആള്‍ക്കൂട്ടത്തിനിടയിലും ഏകാന്തമായി ഞാന്‍ ധ്യാനിക്കുന്നു.
ജനക്കൂട്ടമൊഴിയുമ്പോള്‍ നിന്നെയോര്‍ത്ത് നൊമ്പരപ്പെടുകയും.
മൌനത്തിലൂടെ ഞാന്‍ തീര്‍ത്ഥയാത്ര നടത്തുമ്പോള്‍ എന്നില്‍ നീ മാത്രമേയുള്ളൂ,
വെറുതേ അക്ഷരക്കൂട്ടങ്ങളെ പടച്ചു വിട്ടിട്ടെന്ത്... വായിക്കാന്‍ നീയില്ലെങ്കില്‍ അക്ഷരങ്ങള്‍ വെറും കോമാളികള്‍ ... എനിക്ക് എന്നോടു തന്നെ ലജ്ജ തോന്നുന്ന വെറും കോമാളി അക്ഷരങ്ങള്‍ ..
കുറിപ്പുകളെ മടക്കാന്‍ കഴിയില്ലെന്ന ബോധത്തില്‍ അത് നിന്നിലേയ്ക്ക് പുഴ താണ്ടി എത്തുന്നു...
ഓര്‍മ്മിക്കാം, ഓമനിക്കാം ... നേര്‍ത്തൊരു വിങ്ങലോടെ വരികളിലെന്നെ തിരിച്ചറിയാം.
ഉള്ളില്‍ മറ്റൊരുവളേയും ചുമന്ന് നാളുകളേറെയായില്ലേ ഞാന്‍ അലയുന്നു...
അവള്‍ക്കും വേണം മോക്ഷം...
അക്ഷരങ്ങളിലൂടെ....
നീ തലോടുന്ന എന്‍റെ വരികളിലൂടെ...
No comments:
Post a Comment