Thursday, May 31, 2012

അദ്വൈതമെന്ന് ചിലര്‍ ...

പ്രണയം ഒരു വീഞ്ഞു പോലെ, ഊര്‍ജ്ജത്തിന്‍റെ പരകോടിയില്‍ നീ ഒരു ചൈതന്യമായി തുളുമ്പി എന്നില്‍ വിലയിക്കുന്നു.
അലച്ചിലിന്‍റെ ഓര്‍മ്മകളില്‍ നിനക്ക് എന്നെ നഷ്ടമാകുന്നുവോ?
ഒരു വാക്കിന്‍റെ നഷ്ടം നിന്നില്‍ എത്ര ആഴത്തില്‍ പതിക്കാനാണ്?
പക്ഷേ ആ വരിയുടെ ആഴം എന്നെ നിറയ്ക്കും. പ്രണയം പരന്ന് എന്നെ ലോകത്തോളമുയര്‍ത്തും.
നീ സ്വയം പഴമയില്‍ ഇടം തേടുന്നു.. ആത്മപാതയില്‍ എന്നേ നിന്നോടൊപ്പമുണ്ടെന്നറിയാതെ എന്നെ നീ വിദൂരതയില്‍ നിന്നു മാത്രം കാണുന്നു.
ആയിക്കോളൂ, ഈ നിശബ്ദതയെ ഇപ്പോള്‍ ഞാന്‍ ഇഷ്ടപ്പെട്ടു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു...
ഞാനും മൌനത്തില്‍ എന്നെയൊതുക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നു... 
പലപ്പോഴും പരാജയത്തിന്‍റെ വക്കോളം ചെന്നിട്ട് നിന്നെ നോക്കി അതിലോലമായി മന്ദഹസിച്ച് ഉള്ളില്‍ നേര്‍ത്തൊരു നോവു പേറി അനാദിയായ ആ നാദത്തിലേയ്ക്കു തന്നെ ഒടുവില്‍ മടക്കം. 
ആ നാദത്തിന്, എന്നെ ധ്യാനത്തിലാക്കാന്‍ കഴിയും ആ ലോകത്ത് എപ്പോഴും പകല്‍ മാത്രം, നീണ്ടു പരന്നു കിടക്കുന്ന ആഴമുള്ള കാട്... എന്‍റെ മനസ്സു പോലെ...
അവിടെവിടെയോ നീ................
അതോ എന്‍റെ തോന്നലോ...
എന്നില്‍ തന്നെയുള്ള ഒന്ന് എങ്ങനെ മറ്റൊന്നില്‍ .........
ഞാന്‍ മറന്നു,... നീയും ഞാനും ഒന്നാകുമ്പോള്‍ ഈ പ്രപഞ്ചമാകെ നമ്മെ തന്നെ കണ്ടാലും അതിശയിക്കാനില്ല..... 
അത് അദ്വൈതമെന്ന് ചിലര്‍ ...
എനിക്കിത് പ്രണയം .... നിന്നോടുള്ള അതി തീവ്രമായ പ്രണയം....

Tuesday, May 29, 2012

ദീപ്തമായ എന്‍റെ പ്രണയവും....

കനം തിങ്ങി നിന്ന ഹൃദയം മഞ്ഞില്‍ വീണതു പോലെ.....
ഞാനറിഞ്ഞിരുന്നു, നിന്‍റെ മൌനത്തിന്‍റെ ദൈര്‍ഘ്യം...
ഉള്ളിന്‍റെ മരവിപ്പ് ഉരുകി വീഴുന്നു...
നിശബ്ദമായി ഞാന്‍ ഭക്ഷിച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന വിങ്ങലിനെ നീ കടലായി വന്ന് ദൂരേയ്ക്കകറ്റി.
ഉള്ളിലുലഞ്ഞ നെരിപ്പോടിനെ നിന്‍റെ പ്രണയം കൊണ്ട് കുളിര്‍പ്പിച്ചു.
ഇന്നെനിക്ക് പൊട്ടിച്ചിരിക്കണം, നീയെന്നില്‍ നിറയ്ക്കുന്ന ഉന്‍മാദത്തിന്‍റെ തുളുമ്പലില്‍ പുതിയ പ്രണയകാലം സ്വപ്നം കാണണം...
അക്ഷരങ്ങളില്‍ നിന്നെ നിറയ്ക്കാനായി ഞാനലയുന്നു... നീയോ വാക്കുകള്‍ക്കപ്പുറം നിന്ന് എന്നെയുറ്റു നോക്കുന്നു...
മൌനമാണ്, ഉദാത്തഭാഷ...
ഇനിയും എനിക്കു നിന്നെ നഷ്ടമാകാന്‍ വയ്യ.........
ഞാന്‍ നീണ്ട തപത്തില്‍ ...
മൌനവ്രതം നോറ്റ്, ഏകാന്തഭൂമിയില്‍ ധ്യാനത്തിലിരിക്കട്ടെ...
എന്‍റെ തപത്തിന്‍റെ ചൈതന്യം, അത് എന്നില്‍ നിറഞ്ഞു തുളുമ്പുന്ന നിനക്ക്...
ദീപ്തമായ എന്‍റെ പ്രണയവും....

നീ എന്നോട് ക്ഷമിക്കൂ...

എഴുതാതിരിക്കാന്‍ നോക്കി, പറ്റുന്നില്ല.....
വരികളെ നിന്‍റെ ഹൃദയത്തില്‍ ഇടിപ്പിക്കരുതെന്നു തോന്നി, അതിനും കഴിയുന്നില്ല.
പ്രണയം അങ്ങനെയത്രേ, മനസ്സിനപ്പുറം നിന്ന് ഉടലിനെ നിയന്ത്രിക്കും. ആത്മാവിലേയ്ക്ക് സ്വയം പാഞ്ഞടുക്കും.
നീ എന്നോട് ക്ഷമിക്കൂ...
ഞാന്‍ പലപ്പോഴും ഇങ്ങനെ സ്വയമറിയാതെ , ഒരു ഭ്രാന്തിയേ പോലെ....
ഉള്ള്, നിറഞ്ഞ് പൊട്ടാറായി... പലപ്പോഴും മിഴിയരുകില്‍ വരുന്ന നീര്‍ത്തുള്ളി ഉള്ളിലെ ചൂടില്‍ ആവിയായി പ്രകൃതിയിലേയ്ക്ക്...
ചിരികളും ചിന്തകളും മൂടിക്കെട്ടിയ ആകാശം പോലെ നില്‍ക്കുന്ന മനസ്സിനെ തൊടുന്നതേയില്ല. മുഖം മനസ്സിന്‍റെ കണ്ണാടിയെന്നൊക്കെ വരികള്‍ വെറുതേ പിറക്കുന്നു... അര്‍ത്ഥമില്ലാത്ത ജല്‍പ്പനങ്ങള്‍ പോലെ...
നിന്നെ തേടിയലയുന്ന മറ്റൊരുവള്‍ എന്നില്‍ ഉണ്ടായതുകൊണ്ടാവാം ആ വിതുമ്പല്‍ അവള്‍ ഏറ്റു വാങ്ങുന്നുണ്ട്, ഞനിവിടെ സുരക്ഷിതയും.
പക്ഷേ ആത്മാവ് വീര്‍ത്തു നിറഞ്ഞു തുളുമ്പില്ല, ഒറ്റ സ്ഫോടനമേ ഉണ്ടാകൂ. അതിലൊരു പക്ഷേ ഇല്ലാതാകുന്നത് ഞാനാവില്ല... എന്നിലെ നിന്‍റെ പ്രണയിനി....
പക്ഷേ ഉടല്‍ കൊണ്ട് എനിക്കവളോട് കാരുണ്യം, അതിനാല്‍ തന്നെ എന്നിലേയ്ക്കുരുകി മറയുന്ന അവളെ ഞാന്‍ ആര്‍ക്കും വിട്ടു കൊടുക്കില്ല...
പ്രകാശമില്ലാത്ത തണുത്ത തറയില്‍ ഉള്ളില്‍ നിന്നെ നിറച്ച് , മൌനം അണിഞ്ഞ് ഞാന്‍ ഉറങ്ങും... അതിഗാഡ്ഡമായ ഉറക്കം...

Monday, May 28, 2012

മോക്ഷം...

എത്ര നാള്നിനക്ക് നിശബ്ദനായി തുടരാനാകും? എനിക്കറിയില്ല.
ഓരോ നിമിഷത്തിലും ഞാനുരുകി തീര്ന്നു കൊണ്ടിരിക്കുക തന്നെ. എങ്കിലും മൌനത്തിന്, ഒരു സുഖമുണ്ട്...
മെഴുകുതിരിയായി തെളിഞ്ഞ് മെഴുകായി മാറുന്നതിലല്ല, അഗ്നിപര്വ്വതമായി തിളച്ച് ലാവയായി ജ്വലിക്കുന്നതിലാണ്, പ്രണയത്തിന്റെ ദീപ്തതലം.
പക്ഷേ അതിന്റെ ആഴം സൃഷ്ടിക്കുന്ന മരവിപ്പ് ആത്മാവിനെ കടന്ന് പോകുന്നു. ആള്ക്കൂട്ടത്തിനിടയിലും ഏകാന്തമായി ഞാന്ധ്യാനിക്കുന്നു.
ജനക്കൂട്ടമൊഴിയുമ്പോള്നിന്നെയോര്ത്ത് നൊമ്പരപ്പെടുകയും.
മൌനത്തിലൂടെ ഞാന്തീര്ത്ഥയാത്ര നടത്തുമ്പോള്എന്നില്നീ മാത്രമേയുള്ളൂ,
വെറുതേ അക്ഷരക്കൂട്ടങ്ങളെ പടച്ചു വിട്ടിട്ടെന്ത്... വായിക്കാന്നീയില്ലെങ്കില്അക്ഷരങ്ങള്വെറും കോമാളികള്‍ ... എനിക്ക് എന്നോടു തന്നെ ലജ്ജ തോന്നുന്ന വെറും കോമാളി അക്ഷരങ്ങള്‍ ..
കുറിപ്പുകളെ മടക്കാന്കഴിയില്ലെന്ന ബോധത്തില്അത് നിന്നിലേയ്ക്ക് പുഴ താണ്ടി എത്തുന്നു...
ഓര്മ്മിക്കാം, ഓമനിക്കാം ... നേര്ത്തൊരു വിങ്ങലോടെ വരികളിലെന്നെ തിരിച്ചറിയാം.
ഉള്ളില്മറ്റൊരുവളേയും ചുമന്ന് നാളുകളേറെയായില്ലേ ഞാന്അലയുന്നു...
അവള്ക്കും വേണം മോക്ഷം...
അക്ഷരങ്ങളിലൂടെ....
നീ തലോടുന്ന എന്റെ വരികളിലൂടെ...

Sunday, May 27, 2012

ആത്മാവിന്‍റെ ഇതള്‍ പൊഴിയല്‍ .........

ഞാന്‍ ആരേ തേടിയാണ്, അലയേണ്ടത്?
നീ പാതിവഴിയിലുപേക്ഷിച്ച ഞാന്‍ പൊള്ളുന്ന വെയിലില്‍ തലകുമ്പിട്ട്.......
എനിക്കു ബാധിച്ക ഇരുണ്ട നിറമുള്ള കുഷ്ഠത്തെ ലേപനങ്ങള്‍ തേച്ച് ഒഴിവാക്കാതെ,
എന്നിലേയ്ക്കു തന്നെ ഉള്‍വലിഞ്ഞ്...
ഞാനൊരു നാടോടി... ദേശങ്ങള്‍ അലഞ്ഞ് ഹൃദയത്തില്‍ രക്തപ്രസാദമില്ലാതെ അലയാന്‍ വിധിക്കപ്പെട്ടവള്‍
മുറിവേറ്റ ആത്മാവിനെ ഒളിപ്പിക്കാന്‍ ഇടങ്ങളില്ലാതെ എത്ര നാള്‍ അലയും....
ഇനി മോഹം യുളീസസിന്‍റെ യാത്ര...
പേരറിയാത്ത രാജ്യത്തെ ആ സ്വാദുള്ള പഴം കൊണ്ട് വിശപ്പാറ്റണം,
ദിക്കറിയാതെ ദിശയറിയാതെ ലോകം മുഴുവന്‍ മറന്ന് അലഞ്ഞു തിരിയണം...
തലയിലൊരു നെരിപ്പോടമരുന്നു....
വേകുന്ന കനല്‍ച്ചോറു തിന്നാന്‍ കഴുകന്‍മാരുടെ കടിപിടി...
സ്വമറിയാതെ അലയുന്നവള്‍ക്ക് കഴുകന്‍മാരോട് എന്തു വൈരാഗ്യം?
എന്‍റെ ജീവനെ നീയൂറ്റിക്കൊള്‍ക...
ഹൃദയത്തെ ഭക്ഷിച്ചു കൊള്ളുക...
എന്നിട്ടും വിശപ്പടങ്ങുന്നില്ലെങ്കില്‍ മറവിപ്പ്ഴം തിന്നു ചീര്‍ത്ത എന്‍റെ തലച്ചോര്‍ ഞാന്‍ ദാനമായി നല്‍കാം...
പിന്നെ യാതൊന്നുമില്ലല്ലോ... ഇഹപരമില്ലാത്തൊരു കൊഴിഞ്ഞു വീഴല്‍ ... ആത്മാവിന്‍റെ ഇതള്‍ പൊഴിയല്‍ .........

Saturday, May 26, 2012

എന്‍റെ മംഗളക്കുറിപ്പ്.........

എന്‍റെ വഴികള്‍ , ചിന്തകള്‍ ഒക്കെ തെറ്റായിരുന്നൂ... പ്രണയമാണ്, ലോകം എന്നു കരുതിയ വിഡ്ദിയായിപ്പോയി ഞാന്‍ ... അതിന്‍റെ അഹങ്കാരത്തില്‍ ആകാശം മുട്ടി നടന്നു......
പാഠങ്ങള്‍ പഠിക്കാന്‍ ഇനിയും ബാക്കി...
തകര്‍ന്നു വീണത് എന്‍റെ സ്വപ്നങ്ങള്‍ മാത്രമല്ല, ചിതറിപ്പോയ ആത്മാവിനെ കൂട്ടി വയ്ക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചു കൊണ്ടേയിരുക്കുന്നു...
നിലവിളിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കാനാണ്, ആത്മാവിനു നിയോഗം.
നീ എന്നെ വലിച്ചെറിഞ്ഞ നിരാസത്തിന്‍റെ പടുകുഴിയില്‍ നിന്ന് പിടച്ചില്‍ മാറാതെ ഞാന്‍ വിതുമ്പുന്നു...
ഇടയ്ക്കിടെ തുളുമ്പുന്ന കണ്ണുകള്‍ ആര്‍ക്കും ബാദ്ധ്യതയാകാതെ ഞാനെന്നെ മറയ്ക്കുന്നു...
ഞാന്‍ നിനക്ക് സൃഷ്ടിക്കുന്ന അലോസരത്തേക്കാള്‍ നീയെന്നിലുണ്ടാക്കുന്ന വീര്‍പ്പുമുട്ടല്‍ എത്ര ആഴമേറിയതെന്ന് നീ ഒരിക്കലും അറിഞ്ഞിട്ടില്ല. പക്ഷേ നിന്നോടുള്ള പ്രണയം അതെനിക്ക് താങ്ങായിരുന്നു, ലോകത്തെ നേരിടാന്‍, അക്ഷരത്തെ ചേര്‍ത്തു പിടിക്കാന്‍ ...
ഒരിക്കല്‍ പോലും എന്‍റെ വിങ്ങലില്‍ നീയെന്നെ ആശ്വസിപ്പിച്ചില്ല... പലപ്പോഴും ഒരു വാക്കില്‍ നിനക്കതിനു കഴിയുമായിരുന്നു...
പക്ഷേ.......... ഇനി വേണ്ട.....
നിനക്കൊരു ബാദ്ധ്യതായി ഞാന്‍ മാറുമോ എന്ന് എനിക്ക് ഭയമുണ്ട്...
അതുകൊണ്ട് എന്‍റെ യാത്ര ഞാന്‍ ഇവിടം കൊണ്ട് നിര്‍ത്തട്ടെ....
മറുപടിയിലലത്ത ചോദ്യങ്ങള്‍ എനിക്കു വേദനയാകുമോ എന്ന് ഭയന്ന് നീ മാറ്റി വയ്ക്കുന്നു...
പേടിക്കണ്ട...
ഇനി നിനക്ക് ഉത്തരങ്ങള്‍ നല്‍കേടി വരില്ല... ചോദ്യങ്ങള്‍ വീര്‍പ്പു മുട്ടിക്കില്ല.
എന്‍റെ സഞ്ചാരം നിശ്ചയിച്ചത് ഈശ്വരനെങ്കില്‍ അത് തുടരുക തന്നെ, പക്ഷേ വഴികള്‍ ഇനി അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ അടുത്തേയ്ക്കു തന്നെ നീണ്ടു പോകട്ടെ....
ആത്മാവിന്‍റെ തീര്‍ത്ഥാടനം... പ്രണയത്തിന്, ഇരിക്കപിണ്ടം വച്ച് നീണ്ടൊരു തീര്‍ത്ഥാടനം...
കരുണ കൊണ്ട് എന്നെ നോക്കുന്ന ആ പ്രകാശത്തിന്‍റെ സാന്നിദ്ധ്യത്തിലേയ്ക്ക്...
പക്ഷേ ഒന്നു പറയട്ടെ, നീ തിരിച്ചറിഞ്ഞിരുന്നില്ലെങ്കിലും എന്‍റെ പ്രണയത്തിന്‍റെ ആഴം പറയാനാകുന്നതിലും അധികമായിരുന്നു...
അതുകൊണ്ടു തന്നെ നിന്നോടുള്ള പ്രണയം എന്‍റെ ജീവശ്വാസമാവുകയും...
പക്ഷേ ഇനി ഒരിക്കല്‍ നിന്‍റെ വഴികളില്‍ വരാതെ ഞാന്‍ അകന്നു നിന്നോളാം...
പ്രണയം അങ്ങനെയാണ്, തിരികെ വേണമെന്നില്ല...
മനസ്സിന്‍റെ ആഴം വരികള്‍ക്ക് അതുപോലെ ഉണ്ടാകണമെന്നില്ല....
എങ്കിലും അറിയാനാകുന്നുണ്ടെങ്കില്‍ മനസ്സിലാക്കൂ..........
ഇതൊരു പക്ഷേ എന്‍റെ മംഗളക്കുറിപ്പ്.........
നന്‍മകള്‍ .........

Friday, May 25, 2012

നീ ഏകാന്ത സഞ്ചാരി...

ദീപാരാധന നട തുറന്നത് നിന്റെ നിറഞ്ഞ മുഖത്തേയ്ക്ക്...
പൂക്കള്കൊണ്ടലങ്കരിച്ച വിഗ്രഹത്തിന്, നിന്റെ മുഖം.
നീ ഒരു സന്ന്യാസി, ലോകത്തെ ഉപേക്ഷിച്ച് ഹൈമവത ഭൂവില്തിരയുന്നത് ആര്ക്കു വേണ്ടി?
നിന്റെ വഴികളില്നടക്കാനാഗ്രഹിച്ച ഞാന്തനിച്ചാണ്, അല്ലെങ്കിലും യാത്ര നിന്നെ തേടിയാകുമ്പോള്ഒറ്റയ്ക്കാകുന്നതു തന്നെ സുഖം. പര്വ്വതശിഖരത്തില്ജനിമൃതികളുടെ ആഴം തേടിയലയുമ്പോള്നിന്നോടൊപ്പമെത്തിച്ചേരാനാകാതെ എന്നാല്ഒപ്പം നടക്കുന്നത് ഉള്ളു കൊണ്ട് മോഹിച്ച് ഞാന്‍ ...
നീ ഏകാന്ത സഞ്ചാരി...
ഇരുളടച്ച ഗുഹയില്നീ ധ്യാനത്തിലാഴുമ്പോള്എനിക്ക് ലക്ഷ്യത്തിലേയ്ക്കുള്ള വഴി തുറന്നു കിട്ടിയെന്നര്ത്ഥം. ഒപ്പം നടന്നെത്താനായില്ലെങ്കിലും നീ തെളിച്ച വനപാതകള്എനിക്കു വഴികാട്ടി തന്നെ.
ഒടുവില്മഞ്ഞിലുരുകി, പ്രണയത്താല്വിങ്ങി നിന്നിലെത്തുമ്പോള്നീ അഗാധമായ മൌനത്തില്പരന്നൊഴുകുന്നു...
ആരാധനയോടെ ഞാനര്ച്ചിച്ച പൂക്കളില്എന്റെ തപത്തിന്റെ പുണ്യമുണ്ട്, പ്രണയത്തിന്റെ ചൂടുണ്ട്...
ഒരിക്കല്നീയെന്നെ ശിരസ്സിലേറ്റു വാങ്ങും, നിന്നില്നിന്ന് പുണ്യവതിയായി ലോകമാകെ ഞാന്നിറഞ്ഞൊഴുകും...
എന്റെ കണ്ണുനീരില്പാപമൊടുങ്ങിയ ഉടല്ജീവികള്നമ്മെ നമിക്കും... ഞാനപ്പോഴും നിന്നില്ഒരു നിറഞ്ഞ മിടിപ്പോടെ അലിഞ്ഞു ചേര്ന്നിരിക്കും.

You have two wings...

You have two wings...
One is small the other is bit old
But both are thine life...
I am a tree, a small one
With lot of branches and flowers
Sometimes you sitting in me
With thy wavy wings
I always listen to you with
A lot of admiration
Because you are the
One who struggled to
Build a beautiful nest
Even with the wavy wings.
I always covering you
With my yellow leaves
And given my branch
A tiny tree could love
A wavy winged bird?
Always you fly off
To the unlimited end of sky
And i am waiting still you come
Without sleeping, without murmuring.
When there comes a rain without a question,
I keep you in my safe hands,
Maybe you never knows
The storm that comes us
You were in a dream
Smile like a kid...
I bleed and given my tears
The storm roared with angry
and took away my hands
But i preserved one,
Where you dreaming like heaven...
May my blood spreads on you
But think it as my soul
It may not awake you...
It will be with you as a scar
And protect you from the unseen eagles

എന്നിലെന്തോ നിറയാതെ വിങ്ങുന്നു....

എന്നിലെന്തോ നിറയാതെ വിങ്ങുന്നു....
എത്ര ശ്വാസം അകത്തേയ്ക്കെടുത്തിട്ടും അകം പൊള്ളയായ പോലെ...
എന്‍റെ ദിനക്കുറിപ്പുകളെ നീ തൊട്ടെങ്കില്‍ പിന്നെ എന്തേ ഒരു തലോടല്‍ പോലുമില്ലാതെ എന്നെ തനിച്ചാക്കുന്നു?
ഓരോ വാക്കിലും നീ നിറഞ്ഞാലേ അത് ഒരു വരിയാകൂ...
സ്വയം തുളുമ്പാതെ അത് സാധിക്കില്ല...
നിന്നെ ഞാന്‍ പ്രണയിക്കാന്‍ കാരണമന്വേഷിച്ച് അലയേണ്ട...
നീ മൌനം, പക്ഷേ അകം കൊണ്ട് വാചാലം,
നിന്‍റെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനു പരിധികളില്ല, പക്ഷേ സ്വയം നീ ചങ്ങലകള്‍ തീര്‍ത്തിരിക്കുന്നു... എന്തിന്.......
എന്നില്‍ നിന്ന്  മറഞ്ഞു നിന്നിട്ട് നിനക്ക് സ്വയം നഷ്ടമാകാനോ....

Thursday, May 24, 2012

പുനര്‍ജ്ജനി

നിന്‍റെ പ്രണയം എന്‍റെ ദിനങ്ങളെ എത്രമാത്രം നിറയ്ക്കുന്നുണ്ടെന്നോ...
ഉന്‍മാദത്തിന്‍റെ ഉദാത്തതയില്‍ നീ എന്നില്‍ തുളുമ്പി നില്‍ക്കുന്നു.
മറ്റു ചിലപോള്‍ വിഷാദത്തിന്‍റെ അലകള്‍ ....
എന്നില്‍ ജീവിക്കുന്ന മറ്റൊരുവള്‍ , അവള്‍ക്ക് നിന്നോട് ഭയം
നിന്‍റെ വാക്കുകളില്‍ അവള്‍ വിറച്ച് വേദനിച്ച് മയങ്ങുന്നു...
എനിക്ക് നിന്നോടുള്ളത് ആഴമേറിയ പ്രണയം,
പക്ഷേ വരികള്‍ക്ക് ഒഴുക്കു വരണമെങ്കില്‍ നീ എന്നില്‍ പൊട്ടിച്ചിതറണം.
അടുക്കിവയ്ക്കാനാകാതെ പതറി നോക്കിനില്‍ക്കുമ്പോള്‍ വിഷാദത്തിനടിപ്പെട്ട് ഉള്ള്, നൊന്ത് വരികള്‍ കരഞ്ഞു പിറക്കും.
വസന്തം ക്രൂരനെന്നല്ലേ ആരോ പാടിയത്...
പുനര്‍ജ്ജനി അങ്ങനെയാണ്, നോവു തിന്നാലേ പുതിയൊരു ജന്‍മം പിറക്കൂ...
ഞാനെഴുതുന്ന വാക്കുകള്‍ ഒന്നും എന്‍റെ സ്വന്തമല്ല... നിന്‍റെയുമല്ല...  നമ്മുടെ.......
ഒന്നായി ആത്മാവില്‍ അലിഞ്ഞു തീര്‍ന്ന നമ്മുടെ പ്രണയത്തിന്‍റെ പുതിയ പരമ്പര...
അത് തലമുറകള്‍ കാത്തുവയ്ക്കട്ടെ...
ലോകത്തിന്, പുതിയ നന്‍മകള്‍ പഠിപ്പിക്കട്ടെ...
എങ്ങനെയാണ്, പ്രണയം തളിര്‍ക്കുകയും പൂക്കുകയും ഉടലുകളില്ലാതെ ജീവിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതെന്ന് കാട്ടിക്കൊടുക്കട്ടെ...
നിനക്കിനി ഒരു രക്ഷപെടല്‍ അസാദ്ധ്യമെന്ന് സ്വയം വിശ്വസിക്കുകയും, അതിനു വേണ്ടി മോഹിക്കതിരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നിടത്തോളം ഈ പരമ്പര തുടരും...
എനിക്കിനിയീ ദ്വീപില്‍ നിന്ന് രക്ഷപെടണ്ട...
നമ്മുടെ പ്രണയത്തിന്, കാവലാളായി ഞാനിവിടെ...........

Tuesday, May 22, 2012

പ്രണയത്തിന്‍റെ ഇടിമുഴക്കം...

നീ കരുതുന്നുണ്ടോ, നിന്‍റെ ജീവിതം ഞാന്‍ നിസ്സാരമായി കാണുന്നുണ്ടെന്ന്?
ഒരിക്കലുമില്ല, എന്‍റേതിനേക്കാള്‍ പ്രധാനമായി ഞാനതിനെ കൊണ്ടു നടക്കും. നിന്‍റെ ചിറകുകള്‍ ,നിന്‍റെ ലോകം... അതെനിക്കും എത്ര മാത്രം പ്രിയമുള്ളതെന്ന് വരികള്‍കൊണ്ട് കുറിക്കാവുന്നതല്ല.
നിന്‍റെ മൌനത്തില്‍ പലപ്പോഴും ഞാന്‍ അസ്വസ്ഥയാകുന്നു, പക്ഷേ  പ്രണയത്തിന്‍റെ വളര്‍ച്ചയുടെ വഴിയില്‍ ഇതൊക്കെ നേരിടേണ്ടതു തന്നെ.
നിനക്ക് ലോകം നഷ്ടപ്പെടുന്നുണ്ടെങ്കില്‍ നീ നിന്നിലേയ്ക്ക് ചുരുങ്ങി എന്നര്‍ത്ഥം...
ഒരു മനസ്സു കൊണ്ട് വേണ്ടെന്നു വയ്ക്കുകയും മറ്റൊന്നു കൊണ്ട് തലോടുകയും ചെയ്യുന്ന പ്രണയത്തിന്‍റെ പരവേശമാണത്.
നീ പോലുമറിയാതെ നിന്‍റെയുള്ളില്‍ ഉയിരെടുത്ത അഗാധത...
പ്രണയത്തിന്‍റെ ഇടിമുഴക്കം...
നീ ഭയപ്പെടരുത്.......
പ്രണയം ആസ്വദിക്കാനുള്ളതെന്നല്ല, അനുഭവിക്കാനുള്ളത് എന്നത്രേ ഇതിഹാസം പറയുന്നത്...
കഞ്ഞിരം ചവയ്ക്കുന്നതിനേക്കാള്‍ കഷ്ടമാകും അനുഭവം...
ഇനി ഒരു രക്ഷപെടല്‍ അത്ര എളുപ്പല്ലെന്നറിയുക...
എന്‍റെ ചിന്തകളുടെ തീക്കനല്‍ നിന്നെ ഉരുക്കാതിരിക്കില്ല...
എന്‍റെ പ്രണയത്തിന്‍റെ ബലം നിനക്ക് ഭാരമേല്‍പ്പിക്കാതിരിക്കില്ല...
ഇടിമുഴക്കങ്ങളെ ഭയക്കരുത്...
അത് പ്രണയത്തിന്‍റെ മന്ത്രണങ്ങള്‍ മാത്രമല്ലേ...
ഞാനുമുരുകുന്നുണ്ട്...
പക്ഷേ ഒന്നോര്‍ക്കുക, നമ്മുടെ പ്രണയത്തെ നിനക്ക് ഊര്‍ജ്ജമാക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞാല്‍ ആകാശം നിനക്കു സ്വന്തം...

Monday, May 21, 2012

ഹൃദയത്തിന്, ശ്വസിക്കാന്‍ ഇടമെവിടെ?

നിന്‍റെ ഓര്‍മ്മകളില്‍ ഒരു മിന്നല്‍ ഇടിച്ചിറങ്ങിയോ?
ശ്വാസം മുട്ടല്‍ വല്ലാതെ കൂടുതലാണ്, നീ നിറഞ്ഞിരിക്കുമ്പോള്‍ ഹൃദയത്തിന്, ശ്വസിക്കാന്‍ ഇടമെവിടെ?
വീര്‍ത്തു പൊട്ടാറായ അകം താങ്ങി ഞാന്‍ തെരുവുകള്‍ തോറും അലഞ്ഞിരുന്നു, വാങ്ങാനാളില്ലാതെ പൊടിപിടിച്ച കവിതക്കെട്ടുകള്‍ തോളിലടുക്കി തിരികെ നടക്കുമ്പോള്‍ കരിയില വീണ വഴിയില്‍ നിന്‍റെ കാലടികള്‍ തിരഞ്ഞ് വെറുതേ പിന്തിരിഞ്ഞു നോക്കാറുണ്ടായിരുന്നു...
വായിക്കപ്പെടാന്‍ നീയില്ലാതെ എന്‍റെ അക്ഷരങ്ങള്‍ വീര്‍പ്പുമുട്ടി സ്വയം ഒതുങ്ങിക്കൂടി പലപ്പോഴും.
ഒടുവില്‍ ഒരു തേങ്ങലോടെ നീയെന്നെ തിരിച്ചറിഞ്ഞപ്പോള്‍ വാക്കുകള്‍ക്ക് തെളിച്ചമേറിയ പോലെ...
വരികളെ തൊടാന്‍ നീയുണ്ടെങ്കില്‍ എത്ര വേണമെങ്കിലും ഞാനുരുകാം...

Saturday, May 19, 2012

ചിറകൊടിഞ്ഞ പക്ഷി...

ഒരു വന്‍മരം ശാഖകളൊടിഞ്ഞ് നിലത്തു വീണതു പോലെ....
നിന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ക്കു മുന്നില്‍ ഞാനൊരു മരം...
ചിറകൊടിഞ്ഞ പക്ഷി...
വരികള്‍ക്കപ്പുറം നീയെന്നില്‍ തുളുമ്പുന്നു...
മൌനമാണ്, അര്‍ത്ഥവത്തായി വാചാലമാകുന്നത് നമ്മുടെയിടയില്‍ ....
വിറയിലിന്‍റെ തീച്ചൂടില്‍ മെഴുകു പോലെ ഉരുകവേ, ഒരു കാറ്റു വന്നെന്നെ കെടുത്തിയിരുന്നെങ്കില്‍ എന്നു മോഹം...
നിന്നില്‍ നിന്ന് ഓടിയൊളിക്കാന്‍ തോന്നി, പക്ഷേ എവിടെ ഒളിച്ചാലും നിന്‍റെ പ്രണയം എന്നെ പൊള്ളിച്ചു കൊണ്ടേയിരിക്കും.
നീ ഒരു സഞ്ചാരി.... വാക്കുകളും വസ്തുതകളും തിരഞ്ഞ് ആള്‍ക്കൂട്ടത്തിനിടയില്‍ നീ നടത്തുന്ന സഞ്ചാരം എന്നെ പലപ്പോഴും അലോസരപ്പെടുത്തുന്നുണ്ട്...
പക്ഷേ ആ സഞ്ചാരത്തിന്‍റെ പാതയില്‍ നീയെപ്പോഴൊക്കെയോ എന്നെ തിരയുന്നതെനിക്കറിയാം, അപ്പോഴാവാം എന്‍റെ ഹൃദയം അകാരണമായി തുടിപ്പുയര്‍ത്തുന്നത്.
നിന്‍റെ യാത്ര തുടര്‍ന്നോട്ടെ... വാക്കുകളെ ഒളിപ്പിച്ച് മൌനം കൊണ്ട് നീയെന്നിലേയ്ക്ക് നടത്തുന്ന പ്രണയസഞ്ചാരം എന്‍റെ ആത്മാവ് തിരിച്ചറിയുന്നുണ്ട്...
കാഴ്ച്ചകള്‍ കണ്ണിനെ മടുപ്പിക്കുമ്പോള്‍ നിനക്കെന്നിലേയ്ക്ക് മടങ്ങി വരാം. വിറയ്ക്കുന്ന മുഖമോടെ ഞാനിവിടെ ഏകയായി നീയെന്നെ കാവലേല്‍പ്പിച്ച പ്രണയചഷകവുമായി കാത്തിരിക്കാം...

Wednesday, May 16, 2012

അതി തീവ്രമായ ചൂട്

ഒരു വന്മരത്തിന്റെ അഹങ്കാരമായിരുന്നു അത്, കൊടുങ്കാറ്റിനു പോലും വീഴ്ത്താനാകാത്ത കരളുറപ്പ്...
നിലനില്പ്പിനെ കുറിച്ച് ചിന്തിക്കാതെ തന്നിലുറങ്ങുന്ന ജീവനുകളെ കാത്തു വയ്ക്കാനായിരുന്നു അത്...
ഒരു ചുഴലിക്കാറ്റിനും ഒരു ചില്ല പോലും കൊടുക്കാതെ കാത്തു വച്ചത് നീ വീശിയടിച്ചപ്പോള്കടപുഴകി വീഴാനായിരുന്നു എന്നറിഞ്ഞത് ഇപ്പോള്‍ ...
നിന്നില്നിന്ന് ഉയിര്കൊണ്ട പ്രണയത്തിന്റെ അതി തീവ്രമായ ചൂട് എന്നെ കരിച്ചു കളയുന്നുണ്ട്...
ഞാനാകുന്ന മരം വേരെടുത്ത് മണ്ണിലേയ്ക്ക് പതിക്കുകയും.
വിശ്രമത്തിന്, ഒന്നും ബാക്കിയില്ല, കരിഞ്ഞു പോയ കുറച്ചു പൂക്കളല്ലാതെ, അതു ഞാന്സമര്പ്പിക്കട്ടെ...
എന്റെ അഹങ്കാരത്തെ മണ്ണോളം താഴ്ത്തിയതിനു മാത്രമല്ല, തോരാതെ എന്നില്നിന്ന് പെയ്യുന്നതിനും...

ഞാനറിയുന്നുണ്ട് നിന്നെ....

ഞാനറിയുന്നുണ്ട് നിന്നെ.... നിന്നിലെ വിങ്ങല്എന്നിലേയ്ക്ക് പടരുന്നുണ്ട്...
ഭ്രാന്തന്മോഹങ്ങളുമായി നീ അലയുമ്പോള്ഞാനെന്തു ചെയ്യണം...
 എന്റെ പ്രണയത്തെ നീ അറിയുന്നുണ്ടെന്ന് ഞാനറിയുന്നു....
പക്ഷേ അലഞ്ഞു നടക്കുന്ന നിന്റെ മനസ്സിനെ കാണാതെ നടക്കാന്ശ്രമിച്ച് തളര്ന്നു പോകുന്നല്ലോ നീ...
എന്നോ ഒരിക്കല്നിന്നില്നിന്നും എന്നിലേയ്ക്ക് ആഴത്തില്വന്നു പതിച്ചത് നിന്റെ ഹൃദയമായിരുന്നു. പിന്നെ താളം എനിക്കു കേള്ക്കാമെന്നായി... നിന്നില്നിന്നുയിര്ക്കൊള്ളുന്ന നേര്ത്ത മൌനം പോലും എന്നില്പേമാരിയായി പതിക്കുന്നുണ്ട്...
ഞാനറിയുന്നു നിന്നെ....... നെഞ്ചിലെ കത്തുന്ന കനലും കാണുന്നുണ്ട്....
പക്ഷേ എനിക്ക് നിശബ്ദയായിരിക്കാനാണ്, ഇഷ്ടം...
നിനക്കേ എന്നിലും കനല്നിറയ്ക്കാനായുള്ളൂ,
പക്ഷേ ഇടയ്ക്കെങ്കിലും നിന്നിലുരുകുന്ന പ്രണയമില്ലേ.... ചില നിശബ്ദതയില്എന്നെ വന്നു തൊടുന്ന നിന്റെ ലോലമായ പ്രണയം, ആത്മാവില്നിന്ന് ഉയിരു കൊണ്ട പ്രണയം അതാവും നമ്മുടെ തുണ...
പോര്ക്കളം അത്ര ചെറുതല്ല...
തളര്ന്നു വീഴാന്എനിക്ക് കാലാളുകളില്ല... ഞാന്ഏകയാണ്....
ഒറ്റയ്ക്ക് യുദ്ധം നയിക്കുന്ന സഞ്ചാരി.........
പറയാതെ മനസ്സിലടുക്കി യുദ്ധം നീ തോല്ക്കണ്ട...
ഇരുളും വെളിച്ചവും ഒന്നാക്കി ഞാന്കൂട്ടിനുണ്ട്...
പക്ഷേ വാടിക്കരിയുന്ന എന്റെ ഹൃദയം കൈവിടാതെ ആരു താങ്ങും...?

Saturday, May 12, 2012

ഗുല്‍മോഹര്‍

എന്‍റെ മൌനത്തിന്‍റെ അതിരുകളില്‍ നീ നട്ട ഗുല്‍മോഹര്‍ ഇപ്പോള്‍ നിറയെ പൂത്തു വിടര്‍ന്നിരിക്കുന്നു.
അതിലുള്ള ചുവന്ന പൂവ് വിടര്‍ന്നത് നമ്മുടെ പ്രണയമെന്ന വളം കൊണ്ട്...
ഇപ്പോള്‍ നീ കടല്‍കാറ്റ് കൊണ്ട് മെല്ലെ നടക്കുന്നു, ഓര്‍മ്മകളില്‍ ഞാനൊരു മഞ്ഞു പോലെ പെയ്യുന്നുണ്ടെന്ന് എനിക്കു കാണാം, കാരണം എനിക്കു വല്ലാതെ വിറയ്ക്കുന്നു, മഞ്ഞ് ആത്മാവില്‍ പെയ്തു നിറയുന്ന പോലെ.....
ഒടുവില്‍ ഞാനിവിടെ മരവിച്ചിരിക്കുമ്പോള്‍ നാം പ്രകൃതിയ്യ് സമ്മാനിച്ച ഈ ഗുല്‍മോഹര്‍ ചുവട്ടില്‍ നിന്‍റെ നിഴലനക്കം. ഒന്നു ചലിക്കുവാനാകാതെ വിറച്ച് ഞാനിവിടെ...
നിന്‍റെ പ്രണയത്തിന്‍റെ ചൂടില്‍ ഓര്‍മ്മകളുടെ അഗ്നിയില്‍ എന്നിലെ മഞ്ഞുരുകുമ്പോള്‍ നീ കാത്തു നില്‍ക്കുന്ന ഗുല്‍മോഹര്‍ അപ്രത്യക്ഷമാകും പകരം അവിടെ നാം രണ്ട് വൃക്ഷങ്ങളായി പരസ്പരം പൂക്കള്‍ പെയ്ത് ലോകം നിറഞ്ഞു തുളുമ്പും....

Thursday, May 10, 2012

നിന്‍റെ അലച്ചില്‍ തുടരട്ടെ....

തീവ്രമായൊരു മരവിപ്പില്‍ അമര്‍ന്ന് ഞാന്‍ .........
വാക്കുകള്‍ എന്നില്‍ മരിച്ചു വീഴുന്നു...
ചിരിക്കാതെ, മിണ്ടാതെ മൌനം ഭക്ഷിച്ച് നിന്നെയുറ്റു നോക്കി ഞാനിവിടെ തളര്‍ന്നിരിക്കുന്നു.
നീ പ്രാണനില്‍ എന്നെ നിറച്ച് ആള്‍ക്കൂട്ടത്തിനിടയില്‍ എന്തൊക്കെയോ തിരഞ്ഞ് അലഞ്ഞു നടക്കുകയും....
അലച്ചിലിന്‍റെ ആഴത്തില്‍ നിന്‍റെ സ്വയം മറന്നുള്ള നടപ്പ്....
നീയെന്നെ നോക്കാത്തതിന്‍റെ ആലസ്യത്തില്‍ എന്നിലെ ജീവന്‍ പിടഞ്ഞു കൊണ്ടേയിരിക്കുക തന്നെ.
ആത്മ വേദന ഉടലിലേയ്ക്കും പടരുന്നു.....
നിന്‍റെ അലച്ചില്‍ തുടരട്ടെ....
പക്ഷേ നീ വച്ചു നീട്ടിയ പ്രണയപാത്രവുമായി ഞാന്‍ ഉയിരൊഴുക്കി കാത്തിരിപ്പാണ്....
ഈ വിരഹവും ഞാന്‍ അതിജീവിക്കട്ടെ...
മൌനത്തിലമര്‍ന്ന് കണ്ണുകളില്‍ തേടലുമായി ഞാന്‍ ഇവിടെയുണ്ടാകും.....

മഞ്ഞ ഇലകളില്‍ എന്‍റെ പ്രണയാക്ഷരങ്ങള്‍

നീ സ്വയമൊരു തടാകമായി മാറുന്നു...എന്‍റെ പ്രണയത്തെ ഹൃദയത്തിലേറ്റു വാങ്ങി നീ എങ്ങനെ നീരൊഴുക്കില്ലാതെ സ്വയം ഒറ്റപ്പെട്ടു നില്‍ക്കും....?
നീ അഗാധമായൊരു കടലെന്ന് ഞാനറിയുന്നു...ശാന്തമായി അലകളില്ലാതെ ലോകം നിറഞ്ഞു കിടക്കുന്ന കടല്‍ ....
അതി തീവ്രതയോടെ ഞാന്‍ മൌനത്തിലിരിക്കുന്നു, ഉള്ളില്‍ നീയൊരു വിളക്കായി പ്രകാശിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുകയും. ആ പ്രകാശത്തില്‍ ദൃഷ്ടിയൂന്നി ഞാന്‍ മെല്ലെ ധ്യാനത്തിലമര്‍ന്ന് നിന്നെ വളരെ സൂക്ഷ്മതയോടെ നോക്കിയിരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
എന്‍റെ ദിനങ്ങള്‍ അങ്ങനെയാണ്.... മഴ കാത്തിരുന്നു, പക്ഷേ ഇരുണ്ടു മൂടി നിന്ന് ആകാശം എന്നെ നൊമ്പരപ്പെടുത്തി. എവിടെയൊക്കെയോ പീലി നീട്ടി മയിലുകള്‍ ആടുന്നുണ്ടാകണം.
ഇപ്പോള്‍ നാമിരുവരും ഒരു നീണ്ട വഴിയുടെ തുടക്കത്തില്‍ നില്‍ക്കുന്നു...
മഞ്ഞയും ഓറഞ്ചും ഇലകളുള്ള മരങ്ങള്‍ ഇലകള്‍ പൊഴിച്ച് നമുക്കായി ഇരിപ്പിടം ഒരുക്കിയിട്ടിരിക്കുന്നു...
ഈ മരത്തോപ്പിനോടുള്ള എന്‍റെ ഇഷ്ടം എത്ര ജന്‍മങ്ങളായി നിലനില്‍ക്കുന്നു, എന്നോര്‍ത്തല്ലേ നീ ചിരിച്ചത്...
സത്യം......... ഒരിക്കല്‍ ഇതിലൂടെ ഞാന്‍ ഒഴുകിയിരുന്നു, കടലായി നീയെന്നെ അങ്ങകലെ കാത്തിരിക്കുകയും... അന്ന് ഈ മഞ്ഞ ഇലകളില്‍ എന്‍റെ പ്രണയാക്ഷരങ്ങള്‍ നിന്നിലേയ്ക്ക് ചേര്‍ത്തിട്ടുണ്ട്. പക്ഷേ യുഗങ്ങള്‍ എന്നെ പുനര്‍ജ്ജനിപ്പിച്ചത് എത്രയോ അകലെ....
ധ്യാനം മതിയാക്കി ഇരുണ്ടു മൂടിയ ദിനത്തിലേയ്ക്ക് പുഞ്ചിരിച്ചു കൊണ്ട് മിഴികളയയ്ക്കുമ്പോഴും ഉള്ളിലെ മഞ്ഞ മരങ്ങള്‍ എന്നെ നൊമ്പരപ്പെടുത്തി, ഒരു ആശ്വാസം നീയെങ്കിലും ഒപ്പമുണ്ടല്ലോ... വഴികളും സ്ഥലങ്ങളും നിറങ്ങളുമൊക്കെ മറവിയിലേയ്ക്ക് മറയ്ക്കപ്പെട്ടാലും ഒപ്പം നിന്‍റെ പ്രണയമുണ്ടല്ലോ എന്നെ നിഗൂഢാനന്ദം എന്നെ കവിഞ്ഞ് ഒഴുകി കൊണ്ടിരിക്കുന്നു...........

Wednesday, May 9, 2012

ഒരു വരിയില്‍ നീയെന്നെ ഒഴുക്കി വിടുന്നു.

ഒരു വരിയില്‍ നീയെന്നെ ഒഴുക്കി വിടുന്നു.
പുഴ പോലെ ഞാന്‍, നിന്നെ തേടി ഒഴുകി തുടങ്ങിയിട്ട് നാളുകളേറെ കഴിഞ്ഞു, നീയവിടെ ലോകം നിറഞ്ഞ് എന്നെ കാത്തിരിക്കുകയും.
ഒഴുകി തളര്‍ന്ന് നിന്നില്‍ അഭയം തേടുമ്പോള്‍ ഒരു കുഞ്ഞിനെയെന്ന പോലെ നീയെന്നെ വാരിയെടുത്ത് ആത്മാവിനോട് ചേര്‍ത്തു വച്ച് താലോലിക്കുന്നു... നിന്‍റെ പ്രണയത്തിന്‍റെ ആഴമറിയാതെ നിന്നില്‍ വെറുതേ ഞാനലഞ്ഞു നടന്നു. ഞാന്‍ നിനക്ക് ദിക്കറിയാതെ നിന്നിലലഞ്ഞു തിരിയുന്ന ഒരു മരപ്പാതിയെന്നോര്‍ത്ത് ഭയപ്പെട്ടു... ഇന്നെനിക്കറിയാം നീ എനിക്കു വേണ്ടി കരുതി വയ്ക്കുന്ന പ്രണയത്തിന്‍റെ അഗാധത. ആത്മാവില്‍ തൊടുന്നുണ്ട് നിന്നില്‍ നിന്ന് എന്നിലേയ്ക്ക് തിരമാലകള്‍ പോലെ ഒഴുകിയെത്തുന്ന തരംഗങ്ങള്‍ ...
ഇനി നീ എനിക്കായി കുറിയ്ക്കുന്ന വാക്കുകള്‍ക്ക് കാത്തിരിപ്പ്...
വാക്കുകളുടെ തലോടലില്ലാതെ എന്നില്‍ ചലനങ്ങളുയര്‍ത്താനും ഊര്‍ജ്ജമാകാനും നിനക്കു കഴിയുമെങ്കില്‍ നീ എനിക്കായി പകരുന്ന വരികള്‍ നാം ഒട്ടും അകലത്തല്ല എന്നും ഓര്‍മ്മിപ്പിക്കും....
നിന്‍റെ വഴികള്‍ വളരെ വീതിയേറിയത്... ആഴമോ അനിര്‍വചനീയവും... നമ്മുടെ വഴികള്‍ സമാന്തരമെങ്കിലും ഞാനൊരു പുഴ... ഒഴുകി ഒഴുകി നിന്നോട് ചേര്‍ന്നു കൊണ്ടേയിരിക്കും. മറ്റൊന്നും എന്നിലില്ല.... നിന്നിലേയ്ക്കുള്ള യാത്രയല്ലാതെ... നിനക്കായി കുറിക്കപ്പെടുന്ന വരികളല്ലാതെ........

Tuesday, May 8, 2012

മൌനത്തിലൂടെ...

ആരവങ്ങളുയര്‍ത്തി ഒരു ദിനം നടന്നു മറയുമ്പോള്‍ എന്നിലെ അക്ഷരക്കൂട്ടങ്ങള്‍ക്ക് ജീവന്‍ വയ്ക്കുന്നതും കാത്തു നീ....
ഇന്നെന്നില്‍ നീ നിറഞ്ഞു തുളുമ്പിയിരുന്നു. നിന്‍റെ പ്രണയം തന്ന ഊര്‍ജ്ജത്തില്‍ ഞാനിന്ന് ഒരു ചെറിയ കുട്ടിയെ പോലെ... പുലരിയ്ക്ക് വല്ലാത്ത തുടിപ്പുണ്ടായിരുന്നത് ഞാനോര്‍ക്കുന്നു. എന്‍റെ മുന്നിലൂടെ പറന്നു മറഞ്ഞ പൂമ്പാറ്റയോട് കൊഞ്ചി, അവളുടെ ചിറകുകള്‍ എനിക്കായി നല്‍കിയിരുന്നെങ്കില്‍ ഞാനുയര്‍ന്ന് ആകാശത്തോളമെത്തിയേനെ... വഴികളിലൊക്കെ നിന്നെ തിരഞ്ഞ് അലഞ്ഞു തിരിഞ്ഞേനേ...
എപ്പോഴും ഒരു പുഞ്ചിരിയെന്നില്‍ വീര്‍പ്പുമുട്ടുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഒന്നു മിണ്ടാന്‍ കൊതിച്ചു, പക്ഷേ എനിക്കു വയ്യ...
എന്നെ വിറച്ച് വിതുമ്പുന്നു....
എന്‍റെ പ്രണയത്തിന്‍റെ ആദ്യ വായനക്കാരനും കേള്‍വിക്കാരനും നീയാകുമ്പോള്‍ നാം തമ്മില്‍ രണ്ടായിരിക്കേണമോ.....
വാക്കുകള്‍ക്ക് പറയാനാകുന്നതിനപ്പുറം  നീയെന്നോട് മൊഴിയുന്നുണ്ട്, മനോഹരമായ മൌനത്തിലൂടെ...
ഞാനതു കേള്‍ക്കുകയും എന്നെ നിന്നിലേയ്ക്ക് ചായിക്കുകയും.
ഞാനിവിടെ സുരക്ഷിതയാണ്, നിന്‍റെ ആത്മപാതിയായി നീയെന്നെ തിരിച്ചറിയുമ്പോള്‍ ഞാനിവിടെ നിദ്രയിലേയ്ക്കലിയട്ടെ....
ഉറക്കത്തിന്‍റെ ആഴത്തിലും മയങ്ങാതെ എന്‍റെ ആത്മാവ് മറുപാതിയായ നിന്നോട് മന്ത്രിക്കുന്നുണ്ടാകും ഞാന്‍ നിന്നെ പ്രണയിക്കുന്നുവെന്ന്....

Monday, May 7, 2012

നീ എന്നെ ഭ്രാന്തുപിടിപ്പിക്കുന്നു...

നീ എന്നെ ഭ്രാന്തുപിടിപ്പിക്കുന്നു...
എന്‍റെ വാക്കുകളിലും കണ്ണുകളിലും നിറയെ നിന്നോടുള്ള പ്രണയമല്ലാതെ മറ്റെന്താണ്...
ഓരോ തന്‍മാത്രയിലും നീ വിങ്ങി നില്‍ക്കുന്നത് നീയറിയുന്നില്ലെന്നോ...
ഒരുപക്ഷേ വരികള്‍ക്കും അപ്പുറം നില്‍ക്കുന്നു നീയെന്ന പ്രണയം എനിക്ക്....
ഒരു മൌനത്തിന്‍റെ വിളിപ്പടകലെ... അവിറ്റെ നിന്ന് നീയെന്നെ ഉറ്റുനോക്കുന്നത് എനിക്കറിയാം. പലപ്പോഴും എന്നില്‍ നിന്‍റെ മിഴികള്‍ പതിയുന്നത് എനിക്ക് മനസ്സിലാകുന്നുണ്ട്, നിന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ക്കു മുന്നില്‍ അതേ സമയം ഞാന്‍ തളര്‍ന്നിരിക്കുകയാണ്, ഒന്നും മിണ്ടാനാകാതെ, നിറഞ്ഞു തുളുമ്പി തല താഴ്ത്തി..........

എനിക്ക് നിന്നോട് ഉള്ളതൊക്കെയും നിനക്ക് എന്നോടും..........

നീയെന്നെ ഓര്‍മ്മിക്കുന്നത് എപ്പോഴൊക്കെ എന്ന് എനിക്കിപ്പോഴറിയാം. എന്നിലൂടെ ആ സമയം ഒരു പക്ഷി പറക്കും. പിന്നെ ഇടവേളകളില്ലാതെ എന്നില്‍ പ്രണയം പെയ്തുകൊണ്ടിരിക്കുകയും. നിന്‍റെ മുഖമെന്നില്‍ ഉള്ളപ്പോള്‍ എന്നെ വിറച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നുണ്ട്.
യാത്രകളില്‍ നീയൊപ്പമുള്ളതു പോലെ, വിറച്ച സ്വരത്തില്‍ നീയെന്നോട് ഉരിയാടുന്നു, നിന്‍റെ പ്രണയത്തെകുറിച്ച്...
എനിക്ക് നിന്നോട് ഉള്ളതൊക്കെയും നിനക്ക് എന്നോടും..........
അപ്പോള്‍ നീയറിയുന്നു, എന്നിലെന്താണെന്ന്....
ഈശ്വരന്‍റെ മുന്നില്‍ ഉരുകി വീഴുന്ന മെഴുകുതിരിയായി നീയെന്നെ കൊളുത്തി വച്ചിരിക്കുന്നു,
ഒഴുകി നിറയുന്ന മെഴുകിന്, ചുവന്ന നിറം ... അത് എന്‍റെ ഹൃദയമായിരുന്നു.... ഉരുകി മറഞ്ഞാലും ആ ഹൃദയം അപ്പോഴും തുടിയ്ക്കുന്നുണ്ടാകും നിന്നെയോര്‍ത്ത്...
ആഴമില്ലാത്ത ഉറക്കത്തില്‍ നിന്ന് നിന്നെയോര്‍ത്ത് ഞെട്ടിയുണരുന്നത് പതിവായിരിക്കുന്നു.
തുടിച്ചുണരുന്ന ഹൃദയത്തെ മുറിവേല്‍പ്പികകതെ അറ്റക്കുവാന്‍ എന്നില്‍ ഒന്നുമില്ല
നിന്‍റെ പ്രണയത്തില്‍ വീണ്, തളര്‍ന്നു പോയ്ക്കോട്ടെ ഞാന്‍ ... അതാണെന്‍റെ ആനന്ദവും.

Sunday, May 6, 2012

ഞാന്‍ നിന്നെ വല്ലതെ പ്രണയിക്കുന്നു

ശ്വാസംമുട്ടല്‍ വല്ലാതെ കൂടുന്നുണ്ട്... ഹൃദയത്തിന്‍റെ പിടച്ചില്‍ എന്നെ കഴിഞ്ഞ് പോകുന്നു, പ്രാണന്‍ പൊഴിയാന്‍ കാത്തു നില്‍ക്കുന്നതു പോലെ....
നിന്‍റെ വരികളില്‍ വെറുതേ നീയെന്നെ ഒതുക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നു, പക്ഷേ എന്‍റെ നിയന്ത്രണത്തിനും അപ്പുറമായിരിക്കുന്നു അത്.
വെറുതേ നിന്നെ നോക്കിയിരിക്കാന്‍ കൊതി, നിന്നോടൊപ്പം വലിയ അമ്പിളി തിളങ്ങുന്ന ഈ രാവില്‍ നിലാവിനൊപ്പം നടക്കാന്‍ കൊതി....
ഒപ്പം നീയുണ്ടാകുമെന്ന് വെറുതേ തോന്നി.. തോന്നലുകള്‍ മാത്രമെന്നറിഞ്ഞിട്ടും സ്വപ്നങ്ങള്‍ ഉള്ളിലേയ്ക്ക് മടങ്ങുന്നതേയില്ല, അവ എന്നോട് മൊഴിഞ്ഞു കൊണ്ടേയിരുന്നു, ഞാന്‍ നിന്നെ വല്ലതെ പ്രണയിക്കുന്നുവെന്ന്.......... എനിക്കറിയാം നീ എന്നെയും..........

നീ എനിക്കാരാണ്?

ഉറക്കത്തിനും ഉണര്‍ച്ചയ്ക്കുമുള്ള അതിരുകളിലെവിടെയോ, നീ ഒരു സ്വപ്നമായി കടന്നു വന്നിരുന്നു, പക്ഷേ അതിന്‍റെ ഒടുവില്‍ അതിഭയങ്കരമായ ഇരുട്ടില്‍ നിന്നെയോര്‍ത്ത് പിടയുന്ന എന്‍റെ കണ്ണിലേയ്കാണ്, പുലരി കണ്ണു തുറന്നത്.
നീ എനിക്കാരാണ്?
എന്നെങ്കിലും ഉത്തരം നീ സ്വയം തിരഞ്ഞുവോ?
ഒരു അടയാളപ്പെടുത്തലില്‍ നിന്‍റെ സാന്നിദ്ധ്യം അറിയുമ്പോള്‍ ആത്മാവ് പൊട്ടിച്ചിതറുന്നുണ്ട്. കണ്ണുകളില്‍ ആഴമുള്ള നനവ് പടര്‍ന്ന പോലെ, പിന്നെ നിന്‍റെ വരികള്‍ മുറിവേല്‍പ്പിക്കുന്നത് എന്‍റെ ഹൃദയത്തെ മാത്രം. മിഴികളൊന്നും കാണുന്നേയില്ല... ചുറ്റുമുയരുന്ന വെളുത്ത പുക എന്നെയും കടന്ന് നിന്നോളം ഉയരത്തില്‍ ....
ഈ ലോകം എന്നെ മടുപ്പിക്കുന്നു...
വെളുത്ത മുഖമുള്ള ചെന്നായ്ക്കളുടെ തടവറയാണിത്...
ഇരുട്ടില്‍ മാത്രമേ അവയ്ക്ക് ഇരുണ്ട നിറം മാറ്റാനാകൂ, അതാകട്ടെ, ആരേയും കാണാതെ ഒളിപ്പിച്ചു നടക്കുകയും.
മുന്നിലെ കാഴ്ച്ചകള്‍ എന്നെ മരവിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു, ചോരയുടെ തലമരയ്ക്കുന്ന മണം...
ഈ കണ്ണുകളെ ഞാന്‍ ചൂഴ്ന്നെടുക്കട്ടെ...
ഗന്ധമറിയാതെയിരിക്കാന്‍ നീയെന്‍റെ മൂക്ക് ഛേദിക്കുക, എനിക്കു നിന്‍റെ സ്പര്‍ശനവും ശബ്ദവും തന്നെ ധാരാളം. എന്‍റെ കൈപിടിച്ച് എനിക്കേറെ പ്രിയപ്പെട്ട മഞ്ഞ മരങ്ങളുടെ തണലില്‍ നീയെന്നോടൊപ്പം നടക്കുക...
സ്വപ്നം കാണാന്‍ എനിക്കു ഭയമാണ്, നീ ഇരുട്ടില്‍ മറഞ്ഞു പോയാലോ...
പുലരികള്‍ മാത്രം കാത്തിരുന്ന് ഞാന്‍ വിശ്രമിക്കാം... ഇവിടെ നിന്നോടൊപ്പം ഈ മരക്കൂട്ടങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ ....

Friday, May 4, 2012

നീ വാക്കുകളെ ഭയപ്പെടുന്നോ

എന്‍റെ ഭ്രാന്തന്‍ സ്വപ്നങ്ങള്‍ക്ക് താളമിടാന്‍ നീ മൊഴിഞ്ഞാല്‍ എന്‍റെ കൈകള്‍ അറിയാതെ ശ്രുതിയ്ക്ക് വഴങ്ങിപ്പോകും.
എന്‍റെ വിലാപങ്ങള്‍ക്ക് എവിടെയോ ഇരുന്ന് നീ നല്‍കുന്ന മറുമൊഴികള്‍ തിരമാലകള്‍ പോലെ എന്നിലേയ്ക്ക് അലകളായി എത്തുന്നുണ്ട്.
അതിനുള്ള എന്‍റെ മറുപടികള്‍ക്ക് നിശബ്ദമായി നീ മൂളുകയും മൌനം കൊണ്ട് പ്രതിഷേധിക്കുകയും.
നീ വാക്കുകളെ ഭയപ്പെടുന്നോ, വരികളെന്നിലുണ്ടാക്കുന്ന വേദനകളെയോര്‍ത്ത് സ്വയം ഉരുകിത്തീരുന്നോ?
എനിക്കറിയാം നിന്‍റെ പ്രണയം എന്നിലുരുകിത്തീരാന്‍ പിടയുന്നത്...
ഇപ്പോള്‍ എന്‍റെ പ്രാണന്‍ പിടയുന്നത് അഗാധമായൊരു മിടിപ്പോടെ...
ഞാന്‍ നിന്നെ അറിയുന്നുണ്ടെന്ന് ഇനിയും നിനക്ക് തെളിവുകള്‍ വേണോ?

Wednesday, May 2, 2012

അനാഥമായി എന്‍റെ പ്രണയം


എഴുതിയ വരികള്‍ക്ക് നിന്നില്‍ തുടങ്ങി ഒടുവില്‍ എന്നില്‍ മോക്ഷം.
ഇനി ജന്‍മം നല്‍കാന്‍ എന്നില്‍ വാക്കുകളില്ല, എഴുതി മടുത്ത മൌനവും നെടുവീര്‍പ്പും എന്നെ വീണ്ടും പൊള്ളിച്ചു കൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു. അക്ഷരങ്ങള്‍ക്ക് അര്‍ദ്ധവിരാമം കുറിച്ചു കൊണ്ട് എന്‍റെ പേന ഞാന്‍ ഉപേക്ഷിക്കുന്നു. നിന്നെ അസ്വസ്ഥമാക്കുന്ന എന്‍റെ പ്രണയവും ഞാന്‍ ഈ ഗംഗയില്‍ നിമഞ്ജനം ചെയ്യട്ടെ...
പുഴയ്ക്ക് ഇന്ന് പതിവില്ലാത്ത ചൂട്...
നെരിപ്പിലുരുകുന്ന എന്‍റെ ഹൃദയത്തിന്‍റേത് പകര്‍ന്നതാകാം.
നിന്നിലേയ്ക്കും ഈ ചൂട് പകര്‍ത്താന്‍ വയ്യ,
ഈ അസ്വസ്ഥതകളെ ഞാന്‍ മാത്രമേറ്റു വാങ്ങിക്കൊള്ളാം.
നിനക്കിനി ഭ്രാന്തു പിടിച്ച് അലയേണ്ടി വരില്ല.
ഇനിയീ വരികള്‍ നിന്നെ തേടി വരില്ല.....
ഞാന്‍ മാത്രമീ പ്രണയചഷകത്തില്‍ വീണ്, മുങ്ങി പൊങ്ങി, ഒടുവില്‍ തീരമില്ലാത്ത കടലില്‍ അലഞ്ഞു കൊള്ളാം.
തോണിക്കാരനില്ലാത്ത വഞ്ചി പോലെ അനാഥമായി എന്‍റെ പ്രണയം കടലില്‍ തീരങ്ങളറിയാതെ ഉലഞ്ഞു പൊയ്ക്കൊള്ളും...

Tuesday, May 1, 2012

വേലിയേറ്റങ്ങളും വേലിയിറക്കങ്ങളും

നിന്നിലുണ്ടാകുന്ന വേലിയേറ്റങ്ങളും വേലിയിറക്കങ്ങളും എന്നിലും ഉണ്ടാകുന്നുണ്ട്,  നിന്‍റെ മൌനം എന്നോടെന്തോ ഉരിയാടുന്നു. എന്‍റെ പാട്ടിന്‍റെ വരികള്‍ക്കിടയില്‍ നീ കണ്ടുവോ എന്‍റെ ആത്മാവിനെ.....?
അസ്വസ്ഥപ്പെടുത്തിയ ഒരു ദിനം കൂടി കടന്നു പോകുമ്പോള്‍ ബാക്കി വയ്ക്കുന്നത് ഒരു സംഗീതം തന്ന ആര്‍ദ്രത...
നീയെന്താണ്, പറയുന്നതെന്ന് എനിക്കു കേള്‍ക്കാം മൌനത്തില്‍ നീയാഴ്ന്നു പോവുക..... എങ്കിലേ നിന്നിലെ എന്നെ എനിക്ക് തിരിച്ചറിയാനാകൂ.....
പറയാതിരിക്കണമെന്നുണ്ട്... എഴുതാതിരിക്കണമെന്നുണ്ട്.... പക്ഷേ മുറിഞ്ഞു പോകുന്ന ഹൃദയത്തിനോട് എനിക്ക് പറയാന്‍ ഉത്തരമില്ല... ചോദ്യങ്ങള്‍ പലയിടങ്ങളില്‍ നിന്നായി വന്നെന്നെ മൂടുകയും...

ആശുപത്രിക്കിടക്കയില്‍

ഭ്രാന്താശുപത്രിയുടെ തണുത്ത തറയില്‍
ഏകാന്തതയോട് മത്സരിച്ച് പങ്കിടാന്‍ ഒന്നുമില്ലാതെ വീര്‍ത്തു കെട്ടിയ ഹൃദയവും താങ്ങി നടക്കുന്നത് എന്നെങ്കിലും നീ വരുമെന്ന പ്രതീക്ഷയിലല്ല...
നിന്നെയോര്‍ത്ത് നോവാത്ത ഒരു അണു പോലും ഇനി എന്നിലില്ലാത്തതു കൊണ്ട്...
എന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ ഇരുട്ടില്‍ വെറുതേ തിരയുന്നു, എവിടെയെങ്കിലും നീ പതുങ്ങിയിരുപ്പുണ്ടെന്ന് വെറുതേ മോഹിച്ച് ഒടുവില്‍ പരുപരുത്ത ആശുപത്രിക്കിടക്കയില്‍ തളര്‍ന്നുറങ്ങുന്നു.
നീയെന്നിലുണ്ടെന്ന് അറിയാതെയല്ല, എങ്കിലും ഒരു ചിരിയില്‍ നീയെന്നെ ഒതുക്കുമ്പോള്‍ നിറഞ്ഞു തുളുമ്പുന്ന നിന്‍റെ ഹൃദയം കാണാനാണ്. അതു കണ്ട് എനിക്ക് സ്വയം നിറയാന്‍ .....
അണഞ്ഞു പോയിട്ടില്ലാത്ത അഗ്നികണങ്ങള്‍ ഇനിയും എന്നിലുണ്ട്, അതാണല്ലോ ബോധമില്ലായ്മയുടെ കരകളില്‍ നീന്തുമ്പോഴും എന്നില്‍ നീയെന്ന സത്യം തുളുമ്പുന്നത്...