നീയെവിടെ മറഞ്ഞിരിക്കുന്നു... നീ സഞ്ചരിച്ചിരുന്ന പാതകള്‍ ഇന്ന് വല്ലാതെ നിശബ്ദതയിലമര്‍ന്നിരിക്കുന്നു, ചുറ്റിനും ഇടതൂര്‍ന്ന മരങ്ങള്‍ നിറഞ്ഞ വഴികള്‍ ഒരു കാറ്റിനു പോലും മുഖം കൊടുക്കാതെ വിഷാദത്തിലാണ്. എത്രയകലെയെങ്കിലും(അതോ കയ്യകലത്തിലോ) നീ എന്നിലുണ്ടാക്കുന്ന മരവിപ്പ് എന്‍റെ ബോധത്തേയും ജീവനെ തന്നെയും കവര്‍ന്നെടുക്കാന്‍ തയ്യാറായി നില്‍ക്കുന്നു. നിന്നെയെഴുതാന്‍ ഇത്ര നാള്‍ എനിക്കു കൂട്ടായി നിന്ന അക്ഷരങ്ങള്‍ പോലും എന്നെ തളര്‍ത്തുന്നു, മൌനത്തിന്‍റെ വ്യാപ്തിയേക്കാള്‍ കൂടുതലല്ലല്ലോ ഒരു അക്ഷരവും. എന്നില്‍ നീ വല്ലാതെ പിടി മുറുക്കുന്നു, നീയെന്നെ ഓര്‍മ്മിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് എന്നിലുയരുന്ന മിടിപ്പുകള്‍ അടയാളപ്പെടുത്തുന്നു. ഇടയ്ക്കിടെ നിശ്ചലമാകുന്ന എന്‍റെ ഹൃദയം എന്നെ ഓര്‍മ്മിപ്പിക്കുന്നു. മിടിപ്പുകളില്‍ നീ നിറയുമ്പോള്‍ അവ എന്നെ നിറഞ്ഞു കവിഞ്ഞ് വഴികളില്ലാതെ , പുറത്തേയ്ക്കു വരാനാകാതെ നീറിപ്പുകയുന്നു...
നീയെവിടെ മറഞ്ഞിരിക്കുന്നു പ്രിയനേ....
നീയില്ലാതെ, നിന്‍റെ നോട്ടമേല്‍ക്കാതെ എന്‍റെ പൂന്തോട്ടത്തിലെ ചെടികള്‍ വാടിക്കൊഴിയുന്നു...
നിന്‍റെ സാമിപ്യമില്ലാതെ അവയെ ഞാനെങ്ങനെ പരിപാലിക്കും...
നീ കാഴ്ചയായ് എന്നില്‍ നിറയുമ്പോഴല്ലാതെ എങ്ങനെ, ഞാനവയെ നോക്കി പുഞ്ചിരിക്കും.
എനിക്ക് ഒന്നിനും കഴിയുന്നില്ല...... അടഞ്ഞ ഒരു ജനാല പോലെ വെളിച്ചമേല്‍ക്കാതെ മൌനിയായ് നീണ്ട തപത്തിലാണു ഞാന്‍, ദിനങ്ങള്‍ കഴിയുമ്പോള്‍, ഞാനും ഇവിടെ ഉരുകി ചേരുന്നു.... ഒരു മെഴുകുതിരി പോലെ....
No comments:
Post a Comment