എന്നില്‍ നീ നിന്നു കത്തുന്നു...............
ഒരു മെഴുകുതിരി വെളിച്ചത്തിലിരുന്ന് നിന്നെ ഓര്‍ത്തെടുക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുകയായിരുന്നു ഞാന്‍, വൃഥാ...... നീയെന്നില്‍ മുഖമില്ലാത്തവനായി ലയിച്ചു പൊയ്യത് ഞാന്‍ എന്തേ മനസ്സിലാക്കുന്നില്ല. ഇതാണ്, ഞാന്‍ ധരിച്ചിരിക്കുന്ന ഈ നിറമുള്ള വസ്ത്രത്തിന്‍റെ കുഴപ്പം. നിന്നെയും നിറങ്ങളില്‍ കാണാന്‍ കൊതി. നമ്മള്‍ നിറമോ വസ്ത്രമോ ഇല്ലാത്തവരാണെന്ന സത്യം ഉള്ളിലെവിടെയോ തട്ടിത്തെറിക്കുന്നുണ്ട്. പക്ഷേ വെളിച്ചമില്ലാത്ത മുറിയില്‍ കത്തിച്ചു വച്ച വിളക്കു പോലെ ഞാന്‍... സ്വാഭാവികമായ ഓര്‍മ്മകള്‍ എന്നില്‍ നിന്ന് ഒഴിയുന്നു.....ഇരുട്ട് നീളമുള്ള നഖങ്ങള്‍ കൊണ്ട് എന്‍റെ ഹൃദയത്തെ മുറുവേല്‍പ്പിക്കുന്നു, നിന്‍റെ പ്രണയത്തിന്‍റെ പ്രകാശമാണെന്നെ ഒരു നിലവിളക്കിന്‍റെ നാളമെങ്കിലുമാക്കിയത്.
പക്ഷേ എനിക്കു സഹിക്കാനാകാത്തത് നീയെന്നെയറിയാതെ ഒരു കയ്യകലത്തില്‍ നടന്നു മറയുന്നത്. നിശ്വാസത്തിന്‍റെ ദൂരത്തിരുന്നിട്ടും നമ്മുടെ വസ്ത്രങ്ങള്‍ പരസ്പരം ഒന്നായിട്ടും നീയെന്നെ തിരിച്ചറിയാതെ വെറുതേ ഇങ്ങനെ എന്തൊക്കെയോ കിനാക്കണ്ട്(ഒരുപക്ഷേ എന്നെത്തന്നെയാകും) അലസമായി എന്തൊക്കെയോ തിരഞ്ഞ്, മുഖമുയര്‍ത്താതെ ഒട്ടൊരു നേര്‍ത്ത ചിരിയോടെ മെല്ലെ നടന്നകലുന്നു...
ഞാനോ.... അന്തകോടി വര്‍ഷങ്ങളില്‍ നിന്നെ തിരഞ്ഞ് അലയുക തന്നെ.
ഇനി നീയെന്നെ തിരിച്ചറിയണമെങ്കില്‍ ഈ പഴയ ഉടുപ്പുകള്‍ നാം ഉപേക്ഷിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു.....
കാലങ്ങള്‍ നമ്മെയതിന്, പ്രാപ്തമാക്കും, ഇത് കാലത്തിന്‍റെ വാഗ്ദാനമാണ്.
ഉയിരു പുകഞ്ഞ്, ഉലകില്‍ അലഞ്ഞ് നമുക്ക് നൊന്തിരിക്കാം, പരസ്പരം കണ്ടിട്ടും കാണാതെ നോക്കിയിരിക്കാം....
