എന്‍റെ മറുകുറിപ്പുകളില്‍ കണ്ണുകള്‍ പരതി ഒടുവില്‍ പതിയെ മിഴികളെ അടച്ച് മൌനത്തിലമര്‍ന്നു കിടക്കുമ്പോള്‍ എനിക്കറിയാം നീ വിങ്ങുന്നത്...
ഒരു വരി പോലും നല്‍കാനില്ലാതെ സ്വയം മടങ്ങുമ്പോള്‍
നിസ്സഹായതയുടെ മേലാടയില്‍ നീ സ്വയം മറഞ്ഞിരിക്കുന്നു...
എനിക്കും മൌനത്തിലമരാന്‍ കൊതി.....
നിര്‍വ്വികാരതയുടെ അതിര്‍ത്തി കഴിഞ്ഞാല്‍ പിന്നെ നിശബ്ദതയാണു മനോഹരം.
ഒന്നുണ്ട്....... ആത്മാവിന്‍റെ അടങ്ങാത്ത വിശപ്പ്...
നിലവിളി ഉച്ചത്തിലാകുമ്പോള്‍ ഒന്നു തൊട്ടു തലോടുക...
മുറിവിന്‍മേല്‍ ഒരു ചുംബനം തരിക.....
ഉടലുകൊണ്ടല്ല... ആത്മാവു കൊണ്ട്....
ഒരു വരി പോലും നല്‍കാനില്ലാതെ സ്വയം മടങ്ങുമ്പോള്‍
നിസ്സഹായതയുടെ മേലാടയില്‍ നീ സ്വയം മറഞ്ഞിരിക്കുന്നു...
എനിക്കും മൌനത്തിലമരാന്‍ കൊതി.....
നിര്‍വ്വികാരതയുടെ അതിര്‍ത്തി കഴിഞ്ഞാല്‍ പിന്നെ നിശബ്ദതയാണു മനോഹരം.
ഒന്നുണ്ട്....... ആത്മാവിന്‍റെ അടങ്ങാത്ത വിശപ്പ്...
നിലവിളി ഉച്ചത്തിലാകുമ്പോള്‍ ഒന്നു തൊട്ടു തലോടുക...
മുറിവിന്‍മേല്‍ ഒരു ചുംബനം തരിക.....
ഉടലുകൊണ്ടല്ല... ആത്മാവു കൊണ്ട്....
